“Wanneer het leven je herinneringen uitveegt, je stem geen woorden meer laat maken, wanneer je mij misschien niet eens meer herkent; dan geef ik je mijn liefde, mijn woorden en mijn hand, zodat je in ieder geval nog vóélt dat je belangrijk bent”
~Rayke~
Het is Juni wanneer ik van Marijan een privéberichtje krijg. Ze stelt zichzelf voor en verteld over haar werk met diep dementerende ouderen.
Ze werkt als activiteitenbegeleidster in een verpleeghuis met dementerende ouderen. Haar vraag is of ik ook foto’s wil maken van kinderen met hun diep dementerende ouder. De omgekeerde wereld van wat ik doe met mijn geboortereportages.
Ze geeft aan dat het de familieleden een heel bijzonder idee leek.
1x per 14 dagen hebben ze een soort koffievisite waarin ze individueel aandacht geven aan deze doelgroep, waarbij familie en bewoner aanwezig is. Ongedwongen met wat lekkers erbij. Meestal iets waarbij ze door middel van zintuig ervaring contact maken met de bewoner.
Ik voel me vooral vereert dat ze mij vragen en ik weet dan ook eigenlijk meteen dat ik dit graag wil doen. Wat ik me er precies bij voor moet stellen weet ik nog niet, maar dat ik hier wel iets moois van kan maken, daar ben ik van overtuigd.
In verband met de zomervakantie spreken we eind september af.
Die ochtend rij ik richting Varsseveld. Als ik aankom meld ik me bij de balie (nadat ik eerst al de verkeerde ingang had en door de gangen naar de goede locatie geleid ben haha). Marijan wordt gebeld en haalt mij op. Ze laat de ruimte zien waar de ouderen straks zullen zijn en daarna drinken we eerst even koffie met een aantal andere medewerkers.
Rond 10 uur worden de ouderen opgehaald van hun kamer. Ik ben niet bekend met diep dementerende ouderen en ik weet dus ook niet goed wat ik moet of kan verwachten. De meeste bewoners liggen in hun bed. Ik merk dat ik even moet schakelen. Stom genoeg had ik daar geen rekening mee gehouden. De familieleden druppelen ook binnen en ik ga een rondje mezelf voorstellen. Ik ben onder de indruk van de ouderen die mij met doordringende blik aankijken, maar niets zeggen. Zullen ze begrijpen wat ik zeg? Zullen ze begrijpen wat ik kom doen? Zullen ze mijn aanwezigheid op prijs stellen?
De ouderen krijgen eerst een kopje verdikte chocomelk en een taartje. De familieleden en begeleiders helpen ze hierbij. Dit is niet in 10 minuutjes klaar, het gaat met heel veel zorg, geduld en liefde. Als een baby die je zijn eerste hapje geeft.
Ik maak ondertussen foto’s van wat er gebeurt. En ook al is er niet veel ‘actie’, er is genoeg om vast te leggen. Handen die vastgehouden worden, een pop die stevig vastgehouden wordt, een knuffel met een oude hand er omheen. De interactie tussen familielid of begeleidster en de ouderen.
Er komt na een tijdje ook een bak op tafel met daarin zalfjes en crèmepjes. Hiermee worden liefdevol de handen van de ouderen in gemasseerd. Ook is er een tovertafel waarbij een van de ouderen even gaat zitten. Zij is de enige die niet in bed ligt en ze doet me denken aan mijn oma die vorig jaar overleden is. Haar ietwat ondeugende lach en glinstering in de ogen… Het raakt me.
Rond 12 uur gaan ze weer naar terug naar hun kamer en ik klets nog kort na om vervolgens naar huis te gaan met een hoofd vol indrukken. Wauw, wat zit het leven toch gek in elkaar. Ik ben diep geraakt door wat ik vanmorgen gezien. Heb respect vanuit mijn tenen voor iedereen die met deze doelgroep werkt of zelf als familie te maken krijgt met deze slopende ziekte. Ik denk dat bovenstaand gedichtje goed verwoord hoe het is, ik schreef het een tijdje na mijn bezoek. Dankbaar dat ik deze lieve mensen mocht leren kennen en dat ik ze deze waardevolle foto’s mocht geven.’