Geboortereportage Max

Eind juli ontvang ik een mail van Janneke en Bas. Zij verwachten eind augustus hun eerste kindje en ze vragen of ik nog plek heb voor ze. Twee kleine details: ik zat al vrij vol in de zomer (vol eigenlijk) en ze wonen aan de andere kant van Nederland. Maar omdat ze eind augustus uitgeteld zijn, en ik dan de eerste paar bevallingen sowieso gehad moet hebben, durf ik wat dat betreft de opdracht wel aan. De afstand is alleen nog wel een dingetje. Het is ruim 2 uur rijden en ik sta al op wacht, dus voor een kennismaking naar ze toe gaan is geen optie. Ik stel voor om bijvoorbeeld via skype kennis te maken, maar zij stellen voor om mijn kant op te komen. Dus voor het eerst in mijn geboortefotograaf ‘carrière’ komen klanten mijn kant op voor een kennismaking.
We hebben een ontzettend leuk gesprek en ze vertellen dat ze bij mij terecht kwamen via Instagram. Mijn stijl sprak ze heel erg aan en ze wilden dan ook heel erg graag dat ik kwam om de geboorte vast te leggen. En dus werd de boeking definitief. Ik vind geboortes die verder weg zijn altijd een tikje spannender, wat als ik midden in de nacht naar de andere kant van Nederland moet rijden? Of in de spits terwijl er haast is? Loslaten en het gewoon op me af laten komen. We gaan samen ons best doen dat ik er gewoon op tijd ga zijn, dus dan komt het vast en zeker goed.
Het is 30 augustus. Een van mijn klanten wordt die middag gestript en heeft af en toe een harde buik, maar het lijkt niet door te zetten. Begin van de avond word ik gebeld. Voor mijn klanten heb ik een andere ringtoon, dus ik denk meteen “ah het heeft dus toch door gezet” … Maar als ik op mijn scherm kijk zien ik Bas Janneke staan… Die zag ik even niet aankomen. De bevalling is begonnen, ze gaan naar het ziekenhuis. Drie kwartier later belt hij weer op, ik kan wel gaan rijden, want het zet goed door. De kleine heeft wel in het vruchtwater gepoept. Ik maak me klaar en stap in de auto. Perfect, zo na de spits en nog niet in de nacht. Het is donker en het regent, dat maakt dat het verkeer wel wat langzamer gaat, ondanks dat het rustig is op de weg. Om 22.45 uur ben ik in het ziekenhuis en loop ik door de lege wandelgangen naar de goede afdeling.
Eenmaal op de kamer zit Janneke goed in de weeën, maar jeetje wat doe ze dit rustig en beheerst zeg! Ze hadden met de ouders afgesproken dat wanneer de bevalling begonnen was, ze hen alvast op de hoogte zou stellen, maar dat ze dan nog niet meteen hoeven te komen. Omdat zij een uur moeten rijden is het wel fijn dat ze er vast rekening mee kunnen houden… Op een gegeven moment kijkt Bas vanuit het raam naar buiten… Euhm… Janneke, kan het zijn dat je ouders gewoon al hier zijn? Ik zie namelijk hun auto staan…. Ik moet een beetje lachen, heerlijk, ik hou ervan. Een WhatsApp bevestigd inderdaad hun vermoeden Bas haalt Janneke’s moeder even op, zo bijzonder wanneer je eigen dochter bezig is met moeder te worden. Ze blijft even en gaat daarna weer terug naar de wachtruimte.
Janneke gaat nog douchen en verder vangt ze de weeen staand op. Ze doet het zo goed! Ik sta stil bij het feit dat ik hier mag zijn, aan de andere kant van het land een geboorte vastleggen, midden in de nacht, wat een bijzonder beroep heb ik toch! Op een gegeven moment lijkt de druk wel toe te nemen. Janneke gaat in bed liggen en ze mag niet lang daarna beginnen met persen. Het gaat alleemaal zo rustig en beheerst, nog steeds. Ook als het hoofdje eenmaal geboren is, duurt het nog even voordat het lijfje komt, de kleine begint al een beetje te fronsen, bizar en prachtig tegelijk. Hoe wonderlijk kan het leven zijn? Om 3.31 uur wordt Max geboren. En hij is prachtig!

Er is inmiddels al meer familie gearriveerd in het ziekenhuis en dus komen ze na een tijdje allemaal even de kleine bewonderen. Het is emotioneel en liefdevol. Trotse opa’s en oma’s, tantes, oom, allemaal kwamen ze midden in de nacht hier naartoe om dit mooie mannetje te verwelkomen. Ik voel me een gelukkig mens zo tussen deze familie. Wat een warm bad waar dit ventje in terecht gekomen is. Max wordt nog nagekeken onder toeziend oog van iedereen en niet lang daarna laten we het kersverse gezinnetje alleen en vertrekken we allemaal huiswaarts. Het is dan 5.30 uur. Yes! Het was wederom een prachtige ervaring, ik heb het ruimschoots gered, en bij mijn andere klant is alles rustig gebleven, want ik heb niets meer van ze gehoord. Moe, maar voldaan rij ik nog net vlak voor de ergste drukte richting huis, hoewel, het is wanneer ik half op weg ben toch al best druk aan het worden
Lieve Janneke, Bas en Max, ik wens jullie al het geluk en liefde van de wereld toe!
*Alle foto’s geplaatst met toestemming*