Geboortefotograaf Apeldoorn

Wauw, een bevalling waarbij tot twee keer toe het ineens in sneltreinvaart verliep, lees je mee?

Karin en Ceesjan komen bij mij voor de kennismaking, dit omdat op het moment van de kennismaking ik nog op wacht sta en daardoor niet naar Apeldoorn kan komen. In zo’n geval stel ik altijd voor om het gesprek of later te doen, of te skypen, of dat ouders bij mij thuiskomen. Omdat de ouders van Karin toch hier in de buurt wonen (zeg maar gerust zo ongeveer om de hoek) besluiten ze het te combineren. Het is een goed gesprek en ze besluiten mij te boeken voor een geboortereportage. We houden zo nu en dan contact, de laatste weken natuurlijk iets meer. Ze verwachten een meisje, een zusje voor Chloe. Karin heeft best wat klachten en het kindje wordt groot geschat, hierdoor besluiten ze om haar in ieder geval niet te lang door te laten lopen. Op 24 juni app ik haar om te vragen wat we afspreken voor de dag erna. Dan wordt ze namelijk om 8.30 uur in het ziekenhuis verwacht waar ze een ballon gaan plaatsen. Echter geeft Karin aan dat het wat onrustig is, dus wie weet kom ik die dag al aan het werk. De babyshower die als verrassing gepland stond, zorgt er echter voor de dat onrust verdwijnt 😉 En dus melden ze zich de dag erna in het ziekenhuis. Karin had graag in het geboortecentrum willen bevallen, wat nu dus niet meer kan/mag. Dat is balen, maar ze legt zich er wel bij neer. We houden contact en rond 13.30 uur is de ballon eruit gevallen. Een uur later hoor ik dat ze 4 cm ontsluiting heeft, maar geen weeën. Ze mag daarom naar huis, kijken of het vanzelf op gang komt en anders de dag erna om 6.30 uur melden om in te leiden. Helaas blijft het rustig, eigenlijk had ik verwacht dat het wel op gang zou komen. De dinsdag ochtend krijg ik om 8.00 bericht dat ik na mijn ontbijt wel mag gaan rijden. Helaas kan er nu niemand onze dochter uitzwaaien die een nachtje op kamp gaat. Dat is even slikken, maar na een kleine traan, zet ze zich erover heen en vindt ze het ook goed. Ze weet dat zulke dingen kunnen gebeuren met mij als moeder 😉

Wanneer ik aankom is Karin mooi rustig en hebben ze net de wee-opwekkers weer wat omhoog gezet. En dat is te merken, want al vrij vlot nadat ik er ben komen de weeën echt goed op gang. Karin heeft het zwaar, maar ondanks dat blijft ze heel rustig en gecontroleerd de weeën wegpuffen. Wanneer ze aangeeft dat ze het niet meer volhoudt en graag een ruggenprik wil, krijgt ze meteen de volledige medewerking vanuit het ziekenhuis. Stiekem denk ik dat ze al bijna aan het eind zit qua ontsluiting, maar wanneer ze het controleren blijkt ze helaas nog steeds op 4 cm te zitten. Wat een tegenvaller! Haar moeder is er inmiddels ook en het krijgen van de ruggenprik wordt in werking gezet. Omdat Ceesjan niet per se goede vrienden is met naalden, gaat de moeder van Karin mee. Het duurt een goed uur voordat ze terug zijn, en dat voelt best lang. Als ze terug is kan Karin weer lachen, de ruggenprik doet haar zichtbaar goed, fijn! Een uur later besluit de verloskundige dat ze even wil kijken hoe het er nu voor staat. Het is 13 uur, en ik grap nog twee voor twee toch, of was het twee over twee? (Het tijdstip dat Karins eerste dochter ook geboren is) Nou zegt de verloskundige, zullen we dat gewoon doen? Je hebt volledige ontsluiting. Jeetje! Iedereen is best even verbaasd, maar bovenal blij natuurlijk. Karin hoeft nog niet meteen mee te persen, omdat de kleine nog best wel hoog ligt. Wanneer ze wel mag gaan persen kan ze tussendoor gewoon nog lachen, en als de verloskundige vraagt of ze van de rug op de zij wil gaan liggen of andersom, dat doet ze dat alsof het niets is, damn! Wat een powervrouw! De meeste vrouwen hebben daar in dit stadium van de bevalling best veel moeite mee, dat had ik zelf ook. Ik vind het verbazingwekkend. De vorige keer heeft Karin heel lang moeten persen, en dat is iets wat ze nu echt willen voorkomen. We zien in eerste instantie goede vordering en het hoofdje lager komen, maar het lijkt toch te stagneren na 3 kwartier. De verloskundige stelt voor om nog weer even op de zij te gaan liggen en even te stoppen met actief mee persen. De baby maakt het nog prima in de buik, dus zo kan Karin haar krachten even sparen. De verpleegkundige vraagt of iemand wat wil drinken en loopt de kamer uit. De volgende wee maakt Karin een geluid en we kijken allemaal op, daar komt het hoofdje al! Jemig! Wederom gaat ze ineens heel snel haha! De volgende wee wordt er een prachtig meisje geboren en Karin kan haar zelf aanpakken, wauw!!! Kathelijne is geboren! Tweeëntwintig over twee, toch iets met die tweeën he haha. Blijdschap, emoties, wat is en blijft het toch ongelofelijk gaaf om dit vast te mogen leggen.

Kathelijne is een flinke baby, met haar 38 weken tikt ze bijna de 4kg aan namelijk! Omdat alles zo goed gaat, mogen ze al vrij vlot lekker naar huis. Ze wonen haast om de hoek van het ziekenhuis, en we willen allemaal graag de eerste ontmoeting tussen de zussen ook vast leggen. Dus ik wacht tot ze naar huis mogen en ga nog heel even mee om daar nog een paar foto’s te maken.

Rond 18 uur rij ik naar huis, wat was het weer gaaf en mooi. Helaas wordt Kathelijne in de kraamweek in het ziekenhuis opgenomen omdat ze niet goed drinkt en afvalt. Gelukkig is de oorzaak geen ziekte of iets, maar puur haar grootte en het te weinig energie hebben. Maar het blijft natuurlijk heel naar om je kindje in het ziekenhuis te hebben, je wilt gewoon zo graag fijn thuis zijn als gezin. Na een paar dagen mag ze gelukkig weer naar huis. Ga zo door lieve Kathelijne! <3