Geboortefotograaf Zutphen

Het geboorteverhaal van Leroy, een prachtig ventje dat geboren werd in een liefdevol samengesteld gezin. In januari ga ik op kennismakingsgesprek bij Moniek en Ruud. Ze vertellen over hoe ze bij mij terecht gekomen zijn en over hun samengestelde gezin. Nog dezelfde avond krijg ik het vragenformulier toegestuurd, waarmee ze me officieel boeken. Superleuk! Moniek en ik hebben zo af en toe contact via de app. Ze heeft een redelijk goede zwangerschap, maar begint wel wat vervelende kwaaltjes te krijgen. Er wordt besloten om haar in te gaan leiden, mocht dit mogelijk zijn. Net in die periode heb ik ook Karin die ingeleid wordt, maar gelukkig staat die inleiding een week eerder gepland. Toch blijft het spannend, het kan natuurlijk altijd gewoon spontaan beginnen. Een aantal dagen voor de inleiding wordt er ook nog een strippoging gedaan, maar dit levert niet echt iets op.

Op 2 juli mag Moniek zich om half acht melden in het ziekenhuis, waar haar vliezen gebroken zullen worden. We spreken af dat ik ongeveer een kwartier/half uur later ga rijden. Zogezegd, zo gedaan. Wanneer ik aankom zit Moniek nog rustig in de stoel, ze is nog goed te spreken en helaas zijn er nog geen weeën. Ze krijgt tot 10 uur de tijd, als er dan niets veranderd wordt ze overgedragen aan het ziekenhuis en gaan ze echt inleiden. Tot die tijd blijft ze bij haar eigen verloskundige. We maken nog even een mooie buikfoto, nu kan het nog, zonder dat er een ctg of wat anders omheen zit en zonder dat ze al weeen heeft. We hopen natuurlijk dat het vanzelf gaat beginnen, maar toch is inleiden wat er gaat gebeuren. Moniek krijgt een infuus en dan kan ook de synto eraan. Ze komen regelmatig de synto verhogen, dat moet ook wel, want om 11.25 uur heeft Moniek nog altijd geen echte weeën. Ze appt tussendoor nog naar iemand dat ze lekker met haar voeten in het badje zit ter verkoeling, volgens mij had ze zelfs nog een foto van een (paar?) dag(en) eerder meegestuurd haha. Ruud eet nog even wat en deelt chocolaatjes uit.

Een uur later veranderen de ween, ze komen regelmatiger en Moniek moet ze echt wegzuchten. Om 13.09 uur app ik nog met collega Cindy. Moniek is dan even naar de wc, en ik vertel mij collega hoe het ervoor staat. Dat de weeën regelmatig komen en dat het zwaar wordt… Vervolgens app ik mijn man een foto door van nog een heerlijk celebrations chocolaatje. Als in: “kijk, een van je lievelingschocolaatjes, lekker he?!” …. het is dan 13.13 uur. Moniek zit na haar toiletbezoek op de rand van het bed. De verpleegkundige werkt, denk ik, het verslag even bij en gaat weer weg. En dan ineens gaat het snel. Moniek geeft aan dat ze een drukgevoel heeft, Ruud zegt nog “nee dat kan niet hoor”, maar de wee erna zie ik aan de buik van Moniek dat het menens is, ze heeft duidelijk persweeën. Ik vertel Ruud dat hij op de knop moet drukken en vragend doet hij wat ik zeg “maar dat kan nu toch nog niet”?? De verpleegkundige komt vrijwel meteen en daarna ook de verloskundige. Ze roept nog dat Moniek nog even moet wachten met persen, zo kan ze haar handschoenen nog net op tijd doen, want dan komt het hoofdje al. Leroy heeft zijn handje bij zijn gezichtje en is omstrengeld, maar dit wordt door de verloskundige meteen rustig over het hoofdje heen getrokken. Het levert wel een prachtige foto op JRuud wil heel graag hun kindje aanpakken en dit kan ook gelukkig. Hij legt zijn prachtige zoon op de borst bij Moniek, wauw, zo bijzonder! Het is 13.33 uur. Jeetje wat ging het snel ineens! Bizar gewoon. Ruud zei nog dat als ik niet gezegd had dat hij moest drukken, hij dat waarschijnlijk ook niet gedaan had, omdat hij niet verwachtte dat dit al kon.

Leroy doet het fantastisch, hij weegt iets meer dan 4 kilo, een flinke jongen dus. Wel moet zijn bloedsuiker gecontroleerd worden, en hieruit blijkt dat deze niet helemaal ok is. Hierdoor moeten ze sowieso in het ziekenhuis blijven tot de volgende dag.

De opa’s en oma’s worden gebeld en de zussen en broer worden ingelicht. Leroy wordt nagekeken en aangekleed en krijgt wat bijvoeding. Moniek kan na de beschuit met muisjes zichzelf even douchen. Hierna is het wachten op de opa’s en oma’s en trotse zussen en broer die natuurlijk al onderweg zijn. Wat een super bijzondere ontmoeting, ze zijn alle drie al iets ouder en krijgen hierdoor goed mee dat ze een klein broertje hebben. Zo leuk om te zien. Natuurlijk willen ze alle drie de kleine Leroy even vasthouden, wat ze ook heel goed kunnen. <3 Wanneer zij vertrekken, is het voor mij ook tijd om te gaan. Het was wederom een prachtige ervaring! Lieve familie, geniet van en met elkaar! <3

*De namen in dit verhaal zijn fictief i.v.m. de privacy van de ouders.