Wanneer Manon net zwanger is, krijg ik een WhatsApp van haar, met de vraag of ik in mei plek heb voor een geboortereportage. Wauw! Mijn hart maakt een vreugdesprongetje, wat ben ik super blij voor ze en ja, gelukkig heb ik nog plek in mei.
Op 2 mei is Manon 39 wkn zwanger. Vanaf die dag sta ik ook voor de volgende mei-klant op wacht. Ik app de andere mama en zeg tegen Boyke dat ik het altijd een beetje spannend blijf vinden, wanneer ik voor meerdere geboortes op wacht sta. En ik heb mijn telefoon nog in mijn hand als ik een app van Manon krijg. Ze geeft aan dat ze bijna zeker weet dat het begonnen is. Yeheeessss, ik ben zo blij! Heb zo veel zin in deze geboorte! Het is dan iets over tien. Manon geeft aan dat Morris door Casper naar haar moeder wordt gebracht, dat stond toch al op de planning voor vandaag. Dus dat komt top uit, ik hoop dat het door gaat zetten. Om half twaalf gaat mijn telefoon, het is Casper. Ik mag komen. Wow, dat lijkt dan ineens wel snel te gaan! Ik spring op de fiets richting hun huis.
Daar aangekomen zit Manon flink in de weeën, maar ze blijft super goed geconsenteerd en gefocust. De vliezen zijn nog in tact, en als het kan, proberen ze dat zo te laten. Het duurt niet heel lang voordat Manon mee mag persen. Ik zou het zo ontzettend tof vinden als dit kindje in de vliezen geboren gaat worden… Maar dan gebeurt het, tijdens het persen knappen de vliezen, met het gevolg dat het vruchtwater achter tegen de muur aan vliegt. Vruchtwater met meconium.. We moeten allemaal lachen, alleen Manon kijkt met grote ogen “was dat de baby?” Haha, nee! Gelukkig niet! Een paar persweeën later wordt er een prachtig ventje geboren. <3 Wauw, wat ging dit snel, en zo fijn, gewoon lekker thuis zoals ze zo graag wou. Ze zijn nog niet helemaal uit de naam, dus wanneer de eerste de verloskundige en kraamzorg even de kamer verlaten om dingen te noteren, verlaat ik ook de kamer, zodat ze even rustig kunnen overleggen.
Wanneer ik even later de kamer weer in kom krijg ik de naam te horen, Willem. Vernoemd naar de vader van Manon, die kort na de geboorte van Morris overleden is. Pfiew. die komt wel even binnen en ik kan mijn tranen dan ook niet helemaal de baas. Ook merk ik dat zij misschien even weer tijd samen nodig hebben, dus ik ga nog even weer naar de keuken, waar ik me verontschuldig voor mijn tranen 😉
Niet lang hierna wordt Willem nagekeken en inmiddels is de moeder van Manon al gebeld en onderweg, samen met Morris. Dit moment is toch wel waar ze zo enorm naar uitgekeken hebben. Zo bijzonder. Morris vind zijn broertje prachtig, maar is zich ook erg bewust van alle andere mensen in de kamer. Wat een heerlijk ventje is het toch! <3 Het vertellen van de naam is natuurlijk weer even een moment van tranen, maar het is tegelijkertijd ook zo mooi! Rond een uur of vier ga ik weer naar huis.
Wat een mooie bevalling was het, en wat ga ik met een blij gevoel naar huis.
Inmiddels ben ik alweer bij ze langs geweest voor een kraamreportage, wat een mooi manneke is Willem en wat lijkt hij op zijn broer Morris! Daarover later meer!
Op verzoek van de ouders is deze reportage volledig in kleur.
