Dit keer een blog met eerst mijn eigen beleving van de bevalling in het kort en daarna de uitgebreide versie door de moeder zelf geschreven <3
Op woensdagochtend 1 juni krijg ik al heel vroeg in de ochtend een berichtje van Larissa met een foto “mijn vliezen zijn gebroken!” Oh woowww! Ik had het nog niet verwacht, dus ben blij verrast! De weeën volgen niet veel later en om 8 uur krijg ik een berichtje met een foto van de weeën app.. Ik zie dat ze echt al heel regelmatig weeën heeft die ook best lang aanhouden. Ik sta op scherp, de verloskundige is onderweg. Wanneer zij getoucheerd heeft krijg ik door “6cm”.. Ik app meteen terug dat ik ga rijden. Ik kom iets later dan zij aan in het ziekenhuis, het is zo rond 10 uur. Larissa vangt haar weeën ontzettend goed op en Koen ondersteund haar hierin perfect. Het is mooi om te zien als ouders zo op elkaar zijn ingespeeld. Er hangt een fijne sfeer in de verloskamers. Muziek van Suzan en Freek op de achtergrond en de tequila staat ook al klaar. Dit zorgt voor heel wat hilariteit.
Larissa vind dat het lang duurt voordat ze op de 10cm zit, helemaal met de ontzettend snelle eerste 6cm kan ik dat wel begrijpen. Maar ze blijft geconcentreerd en vol focus haar weeën wegzuchten en rond 14 uur zit ze op 10 cm en mag gaan persen! Dat is even schakelen, maar ze pakt het echt al heel snel goed op. De bedoeling is om eerst nog niet actief te persen, de kleine ligt er nog niet helemaal goed voor en meteen actief beginnen met persen kan ervoor zorgen dat Larissa straks uitgeput is voordat de kleine er is. Wanneer de uiteindelijk de hartslag van de kleine niet goed te vinden is wordt de gynaecoloog erbij gehaald. Hij legt alles goed en rustig uit en er wordt in overleg besloten om te helpen met de vacuümpomp. Ja en dan gaat het snel. Iets over drie wordt Sef geboren! Zo mooi! Helaas ziet de gynaecoloog als hij wil gaan hechten dat Larissa een wat complexere scheur heeft welke op de OK gehecht zal moeten worden. Dat is natuurlijk wel een tegenvaller! De controles gebeuren nog wel met Larissa erbij en het eerste flesje ook. Daarna neem ik alvast afscheid van haar, zodat zij na de operatie ook gewoon rustig bij kan komen. En het aankleden en alle eerste momentjes heb ik toch al vastgelegd. Sef en Koen blijven op de verloskamer achter en worden na een tijdje naar een andere kamer gebracht. Ik loop nog even mee voor een paar foto’s en ga rond 17/18 uur weer richting huis. Wauw! Wat was het weer mooi! Echt! <3
Stukje geschreven door Larissa zelf:
Woensdagochtend 1 juni 2022 schrok ik om 06.15 uur wakker van een waterval aan vruchtwater wat uit mij stroomde en sprong uit bed met een kreet. De boyfriend kreeg zo ongeveer een hartaanval van mij maar ook hij stond naast zijn bed. Holy shit, mijn vliezen zijn gewoon gebroken uit het niets en totaal onverwacht! Wat trillerig stond ik naast het bed en liet ik het gutsen terwijl de handdoeken werden gepakt. We keken elkaar aan en zeiden lachend dat het eindelijk ging beginnen, hell freaking yehes! 🎉🎈
Google gaf aan dat het nog wel zo’n 24 uur kon duren voor de weeën dus ja, we dachten echt nog kalm aan te kunnen doen. Maar ik kreeg al vrij snel een wee had ik het idee en 20 minuten later weer. Vervolgens 10 minuten later weer en uiteindelijk werden ze regelmatiger vanaf 07.00 uur. Vriendlief ging ze timen en belde de verloskundige op zodat die langs zou komen. Ineens kwamen de weeën binnen no time om de 3 minuten van gemiddeld een minuut lang so the game was on 🔥
Rond 06.30 uur hadden we Rayke, onze geboortefotograaf, al ingelicht en zouden we laten weten wat het plan werd als mijn verloskundige was geweest. Rond 08.30 uur kwamen de verloskundige & verloskundige in opleiding bij ons om het vruchtwater te checken (mooi helder met vlokjes) en mijn weeën mee te timen. Beneden op de bank werd ik getoucheerd. Had iemand mij niet kunnen vertellen dat dit gewoon letterlijk k*t is haha! Maar goed, ik wist dat ik de bevalling ging rocken met mijn extreem hoge pijngrens dus gewoon hup focus op ontspannen en wat scheldend het toucheren aangaan 💪🏼🤙🏼
“Nou Larissa, je zit op 6 cm”. Ik werd even helder, sorry?? Het is pas 09.00 uur! Ja, tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Whoop whoop, 6 cm in nog geen 2 uur tijd, werd ik even helemaal enthousiast. Onze Sef gaat gewoon binnen een paar uurtjes komen! 😳🥰
Op naar het ziekenhuis, waar Rayke er vrij snel was om elk moment vast te leggen 👆🏼 Het begin van ons als koppel en dus powerteam om zo relaxed mogelijk onze zoon ter wereld te laten komen ging van start… ❤️
Rond 09.30 uur arriveerde we in het ziekenhuis. Voor 10.00 uur waren we compleet, Rayke en de kraamverzorgster ter ondersteuning waren er vlot bij. Ik had mijn koffer volgepakt voor een nachtbevalling dus wij kwamen zwaar overdreven bepakt in onze kamer 😆 En als je denkt dat je veel eet of drinkt; not gonna happen. Drinken ging af en toe nog wel maar ik heb me vaak genoeg een dextro in laten drukken door de boyfriend om in ieder geval suiker binnen te krijgen.
Iedereen in de kamer is aan het fluisteren, we geven meteen aan dat ze dit absoluut niet moeten doen. Gewoon lekker allemaal lullen en je ding doen. Als er iets is waar ik een hekel aan heb is het fluisteren. De weeën blijven zich snel achter elkaar opvolgen, ik heb nauwelijks tijd tussendoor om even te pauzeren. Ik vraag de boyfriend om Suzan & Freek op te zetten en de muziek vult gelijk nog meer ontspanning en gezelligheid in de kamer. Het enige wat ik aan het doen ben is ademen; 4 seconden in, 7 seconden uit en dat vooral met mijn ogen dicht. Koen ademt met mij mee en is altijd dichtbij. De kraamverzorgster geeft mijn onderrug tegendruk en masseert alleen maar. Rayke doet lekker haar ding en ik besef niet eens dat ze een end wegklikt ❤️ De verloskundigen doen alle checks en helpen waar nodig.
Ik merk dat ik het in het ziekenhuis langer vind duren omdat ik verwend ben geweest met de centimeters waarmee het thuis begon terwijl de tijd eigenlijk voorbij vliegt. Ik heb alle standjes wel gehad om de weeën zo goed mogelijk op te vangen maar ben er een beetje klaar mee en wil doorpakken. Plassen lukt mijzelf niet dus heb een aantal keer de katheter gehad om de blaas te legen. Moeheid slaat toe, het is wat eentonig aan het worden. Ik wil 10 cm, persen en Sef ontmoeten. Desondanks blijf ik rustig en geduldig en praat ik in mezelf tegen Sef dat we goed bezig zijn. En dan, eindelijk rond 14.00 uur, heb ik 10 cm ontsluiting! En dat zonder ook maar 1x te hebben gedacht aan pijnstilling (precies zoals ik wilde). Het geeft me weer nieuwe energie voor de volgende en laatste (toch?) stap, let the games begin..🔥
Ik kan je vertellen, ik moest echt even schakelen van ‘uren’ weeën wegwerken naar persen alsof je moet poepen voor het leven. Bizar om zo ineens weer in een andere fase te zitten, bizar wat je lichaam gewoon kan en doet. We gingen beginnen met oefen persweeën want Sef was nog niet ready. Iedereen wist zijn naam ook al want die hadden we verteld. Zo fijn om over hem te praten en ook hem aan te moedigen bij naam door iedereen 💜
1,5 uur kon het duren bij een eerste kindje. De weeën hadden mij moe gemaakt dus hoe zou ik in hemelsnaam 1,5 uur kunnen persen als ik ook nog ging oefenen? Links op mijn zij en 1 been in de beugel was het beste om tot een gewenst resultaat te komen voor Sef maar het was een onnatuurlijke positie voor mij. Kramp in mijn kuit en bovenbeen schoten erin en die vond ik erger dan de persweeën zelf, mijn god 😅 Ik vond die oefen persweeën ook niks, alsof ik een toneelstukje opvoerde waar iedereen naar keek en ik een cijfer kreeg (en dit bedoel ik grappig en en verre van vervelend, manier van schrijven I guess 🤣). Maar het was nodig want het persen ging wel goed alleen Sef lag er niet lekker bij waardoor het belangrijk was om hem goed te laten liggen. Ondertussen kwam ik erachter wat er nou werd bedoeld met oergeluiden en liet ik steeds een beetje ontlasting varen. Tja, shit happens 💩 #noshame
Desondanks bleef ik rustig en raakte ik niet in de stress of verloor ik mijn focus.
Na een tijdje werd het voor de verloskundigen echt te lastig om zijn hartslag te vinden en begon het ook voor Sef vervelender te worden. Uiteindelijk kregen we te horen dat ze de 2e lijn erbij gingen halen, oftewel de gynaecoloog werd erbij gehaald…
Het enige waar ik mee bezig ben vanaf het begin is ademen & relaxed zijn. Vanaf nu zal ik ook goed luisteren naar wat ik moet doen of wat er gezegd wordt. Ik heb dan ook 0 stress of spanning, zelfs nu niet wanneer de gynaecoloog erbij gehaald moet worden. We waren goed op weg naar een ‘saaie’ bevalling maar voor het laatste stukje is er toch hulp nodig en dan is dat gewoon wat het is. Ik kan makkelijk schakelen en vind het belangrijk dat Sef zo snel en veilig mogelijk gehaald kan worden en niet verder in de problemen komt. De gynaecoloog stelt zich voor en kijkt even. Hij geeft aan dat er een schedelelektrode in Sef zijn hoofdje moet komen om zijn hartslag beter te kunnen monitoren 🙏
Ik krijg ondertussen weer persweeën en hij kijkt weer mee om te kunnen beoordelen wat verder nog te doen. Hij geeft rustig aan dat ik ingeknipt moet worden en dat de vacuümpomp erbij gehaald word om Sef het laatste stukje te kunnen helpen. Ik vind het prima, let’s roll want het kan nu echt niet lang meer duren en ik ben best kapot. De prikjes verdoving voel ik minimaal en van de knip zelf heb ik niks gemerkt. Iedereen om mij heen support mij en Sef en dat geeft energie om met mijn laatste krachten Sef eruit te persen. Voor 16.00 uur borreltijd moet die wel komen hoor, roep ik nog. De tequilla staat namelijk klaar op het tafeltje en ik heb er zin in 🥃
Het is zover, ik mag persen. Ik voel hem komen en moet mijn benen zo wijd mogelijk in mijn armen leggen, kin op de borst, 10 sec persen, hap adem, weer 10 sec persen, hap adem en nog eens 10 sec persen. Oke pittig. De gynaecoloog vraagt of ik hem kan aankijken en zegt: “Larissa, bij de volgende perswee gaan we Sef halen”. Check. Ik moedig Sef en mijzelf hardop aan en kom even op adem. Ik houd dus stiekem wat langer pauze en druk een perswee weg. Uiteindelijk voel ik hem weer komen en pers ik met mijn allerlaatste krachten en bizar intense oergeluiden nog 3x. Bij de laatste perswee voel ik zijn hoofdje eruit gaan en vervolgens de rest van zijn lichaampje uit mijn buik verdwijnen. Ineens lag Sef op mijn buik en was daar geluid…😍
Sef doet het heel goed, de kinderarts is dus gelukkig niet nodig. Ikzelf ben nog half in shock, wtf. Heb ik deze kleine man 9 maanden in mijn buik gehad? Bizar! Mijn emoties gaan alle kanten op maar ik ben nog steeds rustig haha. Ik hoor hoe knap Sef is maar ik kan hem zelf nog niet goed zien, alleen maar horen en voelen. Terwijl hij lekker op mij ligt en ik van alle kanten handen voel, stemmen hoor en gezichten zie ben ik wat emo.
Meneer de gynaecoloog geeft aan dat we 4/5 minuten verder zijn en de navelstreng doorgeknipt kan worden. Dit laat hij de boyfriend natuurlijk doen, part of the job gozer ❤️ Vervolgens moet de placenta nog geboren worden. Ohja fuck, was ik even vergeten. Hij geeft aan dat hij zal drukken op mijn buik en vervolgens voel ik nog iets langzaam uit mijn buik verdwijnen. “Is dat hem”? Hij zegt dat dat hem was. “Hell fucking yes” reageer ik en de kamer vult zich weer met gelach. Dat ging soepel! Ik vraag hoelaat Sef is geboren. Hij is 15.08 uur geboren, een klein uurtje geperst. Één van de verloskundigen zegt dan ook dat het me gelukt is voor borreltijd 😆
De gynaecoloog wilt mijn knip snel hechten dus gaat voor het oorlogsgebied zitten. Na overleg met zijn assistente richt hij zich weer tot mij. Helaas ben ik er niet helemaal goed vanaf gekomen, mijn buitenste kringspier is gescheurd dus ik zal richting de OK moeten om geopereerd te worden. Bummer! Maar goed, ook dit is zoals het is; helaas geen shotje tequilla. Ik zal moeten wachten tot er een kamer vrij is dus voorlopig lig ik lekker met Sef. Wel ben ik ook benieuwd naar hoeveel hij weegt en hoe groot hij is. 3720 gram & 51 cm, perfect 😍 Hij word aangekleed en nog even bij mij gelegd.
Ik ben een beetje zenuwachtig, niet zozeer voor de operatie zelf maar voor de pijnstilling: ruggenprik of narcose. Don’t like them both! Wanneer het tijd is probeer ik mezelf weer in standje relaxed & focus te brengen. Ik neem afscheid van alle toppers in de kamer, wat een fijne vibe was het! Zeg Sef en Koen gedag die lekker vader & zoon tijd hebben en word met bed en al weggeduwd richting de OK…
We rijden door de gangen van het ziekenhuis en mijn benen trillen enorm maar dat schijnt normaal te zijn. Ondertussen praat ik wat van me af tegen de verpleegsters en word ik emotioneel. In gedachten denk ik alleen maar; holyfuck ik heb Sef binnen 9 uur tijd eruit geperst. Ik ben echt verdomd trots op mijzelf en op hem. Deze gedachte blijft zich herhalen en raakt me enorm (positief) omdat het zo overweldigend is. Ik word eerst in een zaal aan het infuus gelegd en lig daar nog een tijdje te wachten. Vervolgens word ik opgehaald door meneer de gynaecoloog en rijden we de OK kamer in. Voor de klapdeuren sluit ik mijn ogen weer om in totale focus te gaan. Ik geef aan dat ik er wel bij ben, hoor allerlei stemmen, word over gelegd en krijg uiteindelijk geen ruggenprik (thank god) maar word onder narcose gebracht. Zuurstof maskertje op, wat kokhalzen en ik was weg 😴
18.00 uur word ik stoned wakker op de uitslaapzaal en meneer de gynaecoloog is er weer. Ik hoor niet echt wat hij zegt 🤣 Ik eet een ijsje en word weer wat helder en emo. Ik blijf maar denken dat ik gewoon een bizar toffe bevalling heb gehad en zo trots ben. Met die gedachte word ik teruggereden naar de boys. Ondertussen zijn mijn ouders en schoonvader er ook. Een kamer vol liefde.
Wij blijven een nachtje in het zh, het is toch allemaal veel geweest en best wel snel gegaan. Bovendien ben ik daaronder gehavend dus we laten ons gewoon lekker verzorgen 😏








































































