Geboortereportage Mik | Eindhoven

Het is donderdagavond wanneer ik van huis vertrek naar Uden. Ik heb hier een hotel geboekt om te overnachten, want Debbie wordt vrijdag ingeleid. Zij is al in het ziekenhuis en heeft een ballonnetje. Het is natuurlijk beetje een gok, want een ballonnetje is geen garantie dat er gestart kan gaan worden met de inleiding, maar goed. Als ze wel in kunnen gaan leiden of de bevalling begint al in de nacht, dan vind ik het wel fijn dat ik al in de buurt ben en in ieder geval niet het risico loop dat ik weer in de spits hun kant op moet. Het scheelt stress en zo weet ik zeker dat ik gewoon goed kan slapen. Thuis zou ik alleen maar onrustig zijn hierdoor. En in het slechtste geval moet ik er nog een nachtje bij boeken, dacht ik nog. In het slechtste geval…. Mijn andere geboorteklanten zijn al bevallen, dus wat dat betreft kan het gewoon. Zoals verwacht heb ik echt heerlijk geslapen. Dat deze goede nachtrust zo belangrijk zou worden, had ik toen nog niet kunnen bedenken. Rond half 10/10 uur check ik uit en rij ik naar het ziekenhuis. De inleiding is gestart en de vorige bevalling ging best snel. Eigenlijk verwacht volgens mij iedereen in de loop van de middag een kleine. De syntho staat aan, de vliezen zijn gebroken, maar de weeën komen niet echt op gang. Op een gegeven moment besluit Debbie in bad te gaan, de vorige keer kwam het toen ook goed op gang. Dat lijkt nu ook te gebeuren. Echter blijft de ontsluiting hetzelfde. Er veranderd eigenlijk helemaal niets en Debbie raakt in de nacht wel moe. Dennis stelt voor om de syntho uit te zetten en te kijken of de weeën dan stoppen, en zo ja, morgenochtend weer verder te gaan. Er wordt mee ingestemd en de weeën stoppen. Er wordt een extra bed in de kamer gezet voor Dennis en ik krijg een eigen verloskamer. Zo ontzettend lief! Ik slaap ook vier uurtjes en wanneer ik terug loop naar de kamer krijg ik van de verloskundige te horen dat ik ook gewoon een ontbijtje krijg. Wat een goede verzorging!

De syntho wordt weer aangezet en het duurt weer even voordat de weeën op gang komen. Toch gebeurt dit rond 11/12 uur. Maar wederom is er nog steeds 0 vordering rond 14/15uur en daarom wordt er besloten dat Debbie een ruggenprik krijgt. Wanneer ze terug komt lijkt het goed te helpen, echter is dit maar voor korte duur. De weeën komen er in alle hevigheid doorheen, omdat ze denken dat dit wel eens het omslagpunt kan zijn (dit dachten we heel vaak de afgelopen twee dagen) wordt er nog even aangekeken. Maar Debbie is kapot en dat snap ik. Om half acht gaan ze opnieuw naar beneden om te kijken of de ruggenprik opnieuw gezet kan worden en als het niet werkt zullen ze overgaan op een keizersnede. Omdat ik geen contract heb hier en dit in het weekend ook niet geregeld kan worden, mag ik helaas niet mee. Ik hoop nog, tegen beter weten in, met heel mijn hart dat de ruggenprik goed gaat terwijl beneden alles ineens snel anders gaat. Debbie voelt zich helemaal niet goed en er wordt besloten om direct een keizersnede te doen. Dennis appt mij dit nog snel en vraagt nog na of ik echt niet mee mag. Dit mag niet. Ik sta in een lege kamer en de tranen branden in mn ogen. Ik heb inmiddels 34 uur geen daglicht gezien (alleen toen ik even snel mijn tandenborstel uit de auto ging halen), ik heb ontzettend veel medelijden met Debbie die zo hard gewerkt heeft, ik ben moe, en ik mag na zo veel uur hier niet eens HET moment vastleggen. Ik app kort mijn collega en mijn man, uitgebreid kan niet, want dan barst ik in tranen uit. Daarna spreek ik mezelf toe. Het is goed zo, Debbie en Dennis zijn zometeen weer ouders, dan zijn ze super blij en gelukkig omdat hun zoontje er eindelijk is, dan komen ze hier en dan is de sfeer sowieso weer fijn en goed. Mijn kutgevoel ebt weg en ik kijk uit naar dat mooie moment. Er komen twee verpleegkundigen die aangeven dat ze zo de boel gaan verhuizen naar een andere kamer en ik stel voor dat ik dat wel doe. Zo maak ik me ook nog een beetje nuttig he 😉 Ik wacht (on)geduldig af en wacht op het moment dat ze binnen komen. Ik word, zo’n drie kwartier na het appje van Dennis, opgehaald door een verpleegkundige. Shit denk ik… Ik loop een kamertje binnen waar ze bezig zijn met de kleine man. Dennis is er ook en ik mag gelukkig meteen foto’s gaan maken. Mik is geboren en hij heeft een beetje hulp nodig bij het opstarten. Hij krijgt wat ondersteuning via een cpap en er wordt een infuus geplaatst en bloed geprikt. Debbie is nog op de OK. In eerste instantie maken we ons daar nog geen zorgen om, ze moet natuurlijk gehecht worden en bij komen en dat kan wel even duren. Maar op een gegeven moment duurt het toch wel erg lang. Dennis raakt ook wat bezorgt en wil gewoon heel graag weten hoe het met Debbie gaat en wil ook graag naar haar toe. Dan krijgen we te horen dat er complicaties waren bij haar. Zowel met de baarmoeder en mogelijk ook met haar blaas. Ze hebben haar onder algehele narcose gebracht om alles goed te kunnen zien, uit te sluiten en te herstellen. Hierna moet ze ook nog even naar IC om in de gaten gehouden te worden voordat ze naar Mik toe kan. Dennis en ik gaan, zo’n 3,5 uur na de geboorte even naar haar toe. Ze is op zich goed bij, voor iemand die net zo’n zware operatie gehad heeft. En beide zijn ze gelukkig ook vrij nuchter onder de situatie. Het is was het is, Mik is er en het gaat allemaal goed komen. Ze weten nog niet hoe lang het duurt voordat Debbie naar Mik mag. Het is inmiddels middernacht. We besluiten daarom dat ik naar huis toe ga. Ik moet nog anderhalf uur rijden en ben inmiddels 38 uur aan het werk (min 4 uurtjes slaap). Ik loop met een wat gek gevoel naar de auto. Emotioneel. Blij. Verward. Moe. Ik weet niet, maar ik voel vanalles. Te veel eigenlijk haha. Ik bel even met Boyke onderweg (handsfree ofcourse) en hij geeft aan dat ik mijn moeder ook wel mocht bellen, dus ik zeg hem dat ze mij kan bellen en zo zit ik midden in de nacht zon drie kwartier met mijn moeder aan de telefoon. Toen ik donderdagavond vertrok had ik me nooit bedacht dat ik pas zaterdag op zondagnacht thuis zou komen. En ik hoop voor alle ouders die mij boeken dat dit ook nooit meer gebeurt. En ook een beetje voor mezelf 😉 En voor mijn gezin. Want de tijd zonder mij was vast prima, maar de zondag erna was ik niet echt de leukste vrouw op aarde hahaha. Gelukkig gaat alles goed met het lieve en leuke gezin en is Mik inmiddels al zo’n 5 maanden oud. <3