Danielle en Geert ontmoet ik al in 2018, wanneer ze zwanger zijn van hun oudste dochtertje Pien. Toen ik daar kwam voor de kennismaking was Danielle ongeveer 23 weken zwanger. Je zult begrijpen dat mijn hart oversloeg toen ik een week later een berichtje kreeg dat Pien geboren was. 700 gram. Ongelofelijk. Maar Pien bleek een enorme strijder te zijn en zij is inmiddels een vlotte peuter. Dat is toch onwijs bijzonder?

Nu verwachten Danielle en Geert opnieuw een kleine, en wel in april 2021. Misschien stom, maar ergens hou je er toch rekening mee dat deze ook wel vroeger zal komen. Hopelijk in ieder geval niet zó vroeg.. De weken gaan voorbij, en vooral na week 24 ben ik met iedere week extra blij voor ze. Little less did we know. Danielle liep uiteindelijk door tot bijna 41 weken! Wanneer de bevalling begonnen is appt ze mij. Het is 16 april, 18.42 uur. “Hee! We gaan zo ‘even’ naar Nijmegen. M’n vliezen zijn gebroken. Ik gok dat ik daar moet blijven, maar ze gaan eerst even een ctg maken. Zal ik je appen zodra ik meer weet?”

Ik zit meteen in mijn enthousiaste stand en vraag of ze nog geen weeën heeft. Ze geeft aan wel krampen te hebben, maar dat er nog niet echt ritme in zit. Om 18.57 appt ze dat ze vertrekken en dat het wel voelt als weeën, maar dat ze het niet echt kan timen. Ik geef aan dat ze me moeten appen als ze toch denkt dat er goed ritme in komt of zelf denkt dat het snel gaat of wat dan ook. Zij moeten een stukje rijden, maar ik moet zelf ook ruim een uur rijden, dus liever te vroeg dan te laat 😉

Een kwartier later appt ze dat er wel ritme in zit, namelijk om de 5 minuten. Bij Pien beviel ze heel snel, maar dit is wellicht weer niet te vergelijken met een bevalling a terme. We spreken af dat ik gewoon ga rijden. Zij zijn er rond 20 uur, en ik zo’n drie kwartier later. Wanneer ik de verlosafdeling oploop zijn ze net binnen om te kijken hoe het ervoor staat. Ik hoor vanaf de gang het woordje ‘huis’ en een verpleegkundige verteld me dat het nog vrij rustig lijstte zijn.. Ik wacht even rustig op de gang en zodra de verloskundige naar buiten komt ga ik naar binnen.. Ik zie Danielle en ben natuurlijk heel benieuwd naar hoe het ervoor staat. Ze oogt nog erg ontspannen en met het woordje ‘huis’ nog in mijn hoofd ben ik echt nieuwsgierig. 5cm! Euh, huh? Wacht even, je zit op 5cm ontsluiting? Wow! Wat ben ik blij dat ik ben gaan rijden! Danielle en Geert mogen naar een andere kamer, of Danielle in bed wil liggen voor de transfer…? Nee, ze loopt er zelf weer naartoe 😉 Natuurlijk, deze badass moeder doet dat. Ik merk dat de weeën echt wel intenser worden, Danielle wil graag nog even in bad, dus deze wordt gevuld. Wanneer ze daar in zit laten ze ons even alleen. Danielle heeft inmiddels echt goede intense weeën. Het praten tussendoor wordt ook wat minder. Wanneer ze uit bad komen en nog in de badkamer staat zie ineens hoe haar buik veranderd tijdens een wee. Dit was een duidelijke perswee. Precies dan komen ze ook weer even kijken en wordt de verloskundige erbij geroepen. Dan blijkt Danielle inderdaad op volledige ontsluiting te zitten. Het is dan iets van half elf. Toen ik net in de verloskamer aankwam vertelde Danielle dat ze, nu ze toch al bijna 41 weken zwanger was, ze hoopte dat de kleine de 17e geboren zou worden. Haar vader was onlangs overleden en hij was jarig op 17 april. Eerlijk gezegd betwijfelde ik of dat ging lukken, gezien ze al op 5cm zat 2 uur nadat de bevalling begon. Nu was het half elf, dit ging echt in een sneltreinvaart. Danielle nam verschillende houdingen aan, ze wilde bij voorkeur niet op de rug en wel all fours (op handen en knieën), maar ook op de rug is tussendoor wel geprobeerd, want het persen ging ineens een stuk minder snel dan de ontsluitingsfase. De tijd tikte weg en we kwamen steeds dichter bij 00.00 uur.. Zal het dan toch? Geert en ik keken elkaar een paar keer aan en we wisten, dit moet zo zijn, die kleine wordt op de 17e geboren. En dat was dus ook zo. Iets voor half een werd hun prachtige dochter Loet geboren! <3 Wauw! All fours, en het was zo mega mooi en magisch! Echt! Ik kan het niet in woorden uitdrukken. Pas later, bij het bewerken van de foto’s, zag ik de intense reactie van Danielle toen ze op de klok keek en zag dat het de 17e was. Wel hadden we allemaal kippenvel. Iedereen in de kamer volgens mij.

Loet doet het meteen fantastisch. Ze drinkt aan de borst, de eerste onderzoekjes zijn helemaal prima en er is geen reden voor haar of Danielle om in het ziekenhuis te blijven. Hoe bizar he, bij de oudste ben je maanden van huis en nu mag je, midden in de nacht, wanneer iedereen ligt te slapen, met je nieuwe bundeltje geluk naar huis. Het leven kan zo ontzettend mooi zijn. Ik ga weer met een enorme stoot adrenaline en geluksgevoel naar huis. Voor de tweede keer die week verlaat ik midden in de nacht het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen, birthhigh. En oh, wat hou ik ervan! <3