Geboortereportage Isa-Beau | Varsseveld

Na de kennismaking had ik een fijne klik met Hilde. Een bewust alleenstaande moeder die binnenkort haar kleine verwacht. In februari. Maar wanneer ze nog geen 38 weken zwanger is, krijg ik in de avond van 30 januari een whats-app bericht dat haar vliezen gebroken zijn. Er zijn dan nog geen weeën. Ik besluit daarom lekker op tijd naar bed te gaan, er vanuit gaande dat ik er in de nacht wel uit mag. En dat is zo, om 4.43 uur gaat mijn telefoon. Wanneer ik opneem hoor ik veel geluid op de achtergrond. Heel even denk ik ‘shit, de kleine is al geboren’, maar dat is gelukkig niet zo. Het is de moeder van Hilde die zegt dat het ineens snel gaat. Ik spring gehaast mijn bed uit, kleed me aan en spring de auto in. Het is 26 minuten rijden. 30 minuten na het telefoontje van Hilde’s moeder, ik moet nog 3 minuten rijden, zie ik een whats-app in mn scherm opkomen. ‘haartjes, de deur is open, rustig aan!’ .. Oh damn! Ga ik op tijd zijn of niet? Het zal er om hangen! Ik ren zo ongeveer de kamer binnen, camera in mn hand, jas nog aan en maak de eerste foto’s. Het is best donker en ik twijfel even, zal ik de lamp aandoen? Hilde’s moeder geeft al aan dat dit wel kan en vraag tussen de weeen door of Hilde zelf ook oke er mee is, en dat is ze. Intussen trek ook mijn jas uit en sta ik klaar voor de geboorte haha. 5 minuten na mijn aankomst wordt de kleine geboren. Hilde houdt de kleine nog mooi een tijdje onderwater, en dat is zo een magisch moment. Al voor je eerste ademhaling je moeder zien, je oma en zelfs een aai over je kinnetje van oma krijgen. Door de extra lamp die ik net aangedaan had scheen het licht zo mooi op het water en de kleine. Wanneer de kleine boven water is moet het even een beetje gestimuleerd worden om op gang te komen. Zo relaxt geboren worden maakt een beetje lui denk ik haha 😉 we zijn allemaal natuurlijk benieuwd wat het geslacht is van deze kleine nieuwe wereldburger. Hilde kijkt vluchtig ‘een jongen!’ De kraamzorg is ergens ook nog binnengekomen natuurlijk, en samen helpen ze Hilde na een tijdje uit bad. Precies dan wordt de placenta geboren. De navelstreng is echt heel kort. Hilde gaat op de bank zitten met haar kleine op de borst en een kommetje met de placenta op haar schoot. Wow. Wat ging het snel allemaal. Ik geloof dat we allemaal even moeten landen. Hilde’s vader wordt ook gebeld en komt ook al snel aan om de kleine te bewonderen. Wat een trots. Na ongeveer een uurtje is het tijd om de navelstreng door te knippen. Opa en oma mogen deze taak op zich nemen, zo bijzonder! De verloskundige klemt de navelstreng af met een kocher en grapt iets in de trant van ‘kijken of het nog steeds een jongetje is’ of ‘goed knippen, dat het wel een jongetje blijft’, ik weet het niet meer precies…. En wat er toen gebeurde… Ze begint te lachen. Oh jee! Het is een meisje! Hilde weet meteen te schakelen, oma lacht, wij lachen allemaal eigenlijk. Een meisje. Isa-Beau. Na het doorknippen van de navelstreng is het tijd om te kijken of er nog gehecht moet worden. Opa gaat even naar huis, en Hilde wil eigenlijk naar boven, maar in de gang wordt ze toch best duizelig en dus wordt er besloten om het maar op de tafel te doen, met een matras erop. Ik help even mee het matras naar beneden te krijgen en zo is de woonkamer de plek waar alles gebeurt. En hoe mooi en bijzonder is dat?! Isa-Beau wordt nagekeken naast Hilde en voordat Hilde zich op gaat frissen en ik nog even wat foto’s gemaakt heb van Opa en oma met de kleine op de bank, vertrek ik weer naar huis. Wat was het mooi, magisch, bijzonder en wat heb ik genoten van deze powervrouw(en)!