In januari ga ik voor een kennismakingsgesprek naar Danielle en Wijnand. Wijnand ken ik nog van de middelbare school, we zaten bij elkaar in de klas. Ik kende ook deels hun verhaal, dus was bij voorbaat al ontzettend blij voor ze dat ze een kindje verwachtten. Het verhaal van Danielle en Wijnand begint al jaren terug, wanneer Danielle in 2012 op heel jonge leeftijd te maken krijgt met borstkanker. Naast dat ze een heel zwaar traject tegemoet gaan, komt hun kinderwens natuurlijk ook ineens in het gedrang. Want een kinderwens, die hebben ze.
Nu na 7 jaar hebben moeten strijden, heel veel vruchtbaarheidsbehandelingen en onderzoeken in Winterswijk, Nijmegen, Utrecht, Gent en Dusseldorf en 5 miskramen, is er dan eindelijk dit sterke minimensje dat toch echt lijkt te komen. Wow. Daar word je toch stil van? Die geboorte, die eerste momenten, deze belangrijke en intense gebeurtenis, willen ze heel graag vastgelegd hebben. En ik voel me ontzettend vereerd dat ik dit voor hen mag doen.
30 juni wordt de kleine verwacht, al gaat ze er eigenlijk vanuit dat hij al wel eerder zal komen. Wanneer de kleine man in stuit blijkt te liggen, wordt er een sectio gepland op 19 juni. Om 11 uur moeten ze zich in het ziekenhuis melden, en ook ik meld me rond dezelfde tijd. Het precieze tijdstip is namelijk nog niet duidelijk, dus ik ben er maar liever op tijd 😉 Ze verwachten ongeveer tussen de middag naar boven te mogen. Er wordt nog een echo gemaakt voor de zekerheid, want stel je toch voor dat die kleine ineens niet meer in stuit ligt 😉 Maar zoals verwacht, ligt hij dat nog wel. Nu is het wachten begonnen. De gynaecoloog komt nog even binnen, een super aardige man die nog het een en ander uitlegt. Danielle en Wijnand willen graag dat er stamcellen uit de navelstreng gehaald worden, dus ook dit wordt besproken. Ze hebben het nog niet eerder meegemaakt op de OK, maar iedereen is op de hoogte en ze gaan er alles aan doen om deze wens te laten lukken.
We wachten nog weer even verder, het tijdstip wordt nog een pietsie beetje verzet, maar dan ook ineens is het zo ver. Het is ongeveer 13.15 uur. Niet veel later wordt Floris geboren <3
Terug op de kamer kunnen ze de kleine man eindelijk eens goed bewonderen, wauw, wat een knap kereltje is het! Maar echt. <3 Danielle belt al snel haar moeder op en Wijnand zijn vader, waarna ook andere familie-leden op de hoogte gebracht worden. Floris lijkt al wel wat te happen, dus hij wordt gewogen, krijgt een luier aan en Wijnand mag de eerste fles geven. Hoe trots kun je zijn, als papa, maar ook als mama. En ja, ook als geboortefotograaf. Mijn hart groeit regelmatig van trots en blijdschap. Na de fles mag Wijnand nog even buidelen, zo fijn dat dit tegenwoordig zo normaal is. Ik laat ze even met z’n drietjes. Toch word ik al kort daarna gebeld of ik terug naar de kamer wil komen, Danielle’s moeder is al in het zkh en we willen natuurlijk graag die eerste ontmoeting vast leggen.. Als ik de wachtruimte van de afdeling uitloop zie ik twee mensen staan, waarvan ik vermoed dat ze voor Floris komen, ik sprint ze even snel voorbij, om alvast klaar te staan in de kamer hihi. Net op tijd, want ze volgen al snel. Wat een blijdschap en trots. Zo mooi en zo fijn!
Wanneer wijnand alles klaar maakt voor het vervoer van de stamcellen (want het was gelukt, en dit wordt dan ook meteen opgehaald zodra je belt) wordt Floris aangekleed. De broer van Danielle en zijn vriendin komen dan ook net binnen. Eenmaal aangekleed gaan ze nog even met z’n drietjes op de foto en dan gaat Floris het wiegje in. Ik maak nog een aantal laatste foto’s en verlaat daarna het ziekenhuis. Gevuld met blijdschap, met trots en bewondering. Deze lieve mensen, ze maken een diepe indruk achter. Binnenkort ontmoet ik ze opnieuw, voor een kraamreportage. Heel veel zin in!
