Op 1 augustus moet Noëmie naar het ziekenhuis voor het laten plaatsen van een ballonnetje. Dit omdat ze ingeleid gaat worden aangezien de kleine niet goed meer lijkt te groeien. Het idee is dat ze zich de dag later om 7 uur weer melden om te starten met het inleiden. Helaas heeft de ballon nog niet voldoende zijn werk gedaan en wordt er wat extra inhoud aan de ballon gegeven waarna het verder afwachten is. We appen af en toe, maar alles blijft de hele dag rustig en de verveling begint wat toe te slaan bij John en Noëmie.. Hoe graag ik ook voor hen hoop dat het toch ineens gaat beginnen, zou ik het stiekem ook wel leuk vinden wanneer de kleine op drie augustus geboren gaat worden. Dat is namelijk mijn verjaardag en stiekem hoop ik ieder jaar dat er een keer een kindje geboren wordt op die datum. Twee augustus gaat inderdaad voorbij zonder geboorte.. Drie augustus krijg ik al vroeg in de ochtend bericht dat de ballon eruit gevallen is en niet veel later dat ze de vliezen hebben gebroken.. Rond half negen krijg ik een ‘go’… Wanneer ik aankomen zijn ze net weg voor een ruggenprik. Zoals altijd wordt ik goed verzorgt door de lieve mensen van het MST. Helaas lijkt de ruggenprik niet helemaal goed zijn werk te doen en moeten ze na een tijdje terug om ‘m opnieuw te laten zetten. Dit keer zit het wel goed, heel goed. Noëmie voelt geen pijn meer en kan zelfs even lekker wegdutten. Ik denk dat zo’n drie kwartier later er even om het hoekje gekeken wordt hoe het gaat. De hartslag van de kleine is soms niet helemaal lekker in beeld dus ze stellen voor dat ze nog even aankijken en anders terug komen en kijken of verandering van houding wat helpt. Tien minuten later komt de verpleegkundige terug om toch even de ctg te verplaatsen en te kijken of ze een beter beeld krijgt als Noëmie anders gaat liggen. Noëmie draait zich op de rug en de verpleegkundige kijkt even onder de deken en roept ineens hard richting de deur ‘HOOFD!!’ … Zonder dat Noëmie ook maar iets voelt staat het hoofdje al, de verloskundige komt binnen, maar hoeft niets meer te doen, want zonder iets te voelen wordt daar Moo ineens geboren. Noëmie blijft zeggen ‘maar ik voel niets hoor’ .. Het is echt zo bizar. Ik fotografeer wel, maar het voelt heel surrealistisch haha. Als de verpleegkundige twee minuten later was geweest dan hadden we waarschijnlijk ineens gehuil gehoord onder de dekens hahaha. Ik maak wel vaker mee dat het ineens mega snel gaat, maar dit, dat de moeder het gewoon niet voelt en het daardoor niet doorhad dat de kleine geboren wordt had ik nog niet eerder gezien. Er heerst een wat lacherig sfeertje daarna, zo van ‘wat is hier zojuist gebeurt’.. Ik kan helaas niet de foto’s delen van de daadwerkelijke geboorte omdat deze te intiem zijn, maar geloof me, je ziet aan alles dat dit bizar was.
En op mijn verjaardag geboren dus! Super leuk! Ik blijf uiteraard nog een tijdje om de eerste momenten vast te leggen en de telefoontjes naar de grote broers en daarna vertrek ik naar huis. De visite had Boyke inmiddels al afgezegd en die nodigen we uit voor een dag later. Zelf gaan we nog even het terras op met twee van de kinderen en onze schoondochter om te proosten op mijn verjaardag én die van Moo. Wat een prachtige dag, prachtige bevalling en wat blijft een geboortereportage toch iedere keer weer gaaf om te maken