De geboorte van Mevi
In December ontmoet ik in een hotel in Duiven Debbie en Dennis, we hebben in Duiven afgesproken omdat dit redelijk in het midden lag voor ons beiden, en omdat ik op wacht stond. Zo was de afstand gewoon goed te doen. Ze verwachten hun eerste kindje en na ons leuke gesprek boeken ze mij als hun geboortefotograaf. Super superleuk! De afstand is natuurlijk wel wat groot (anderhalf uur), maar met goede afspraken moet dit goed komen.
Het is op een dinsdag of donderdag, wanneer ik doodziek (een echte mannengriep, kan niet anders 😉 ) op de bank lig. Ik sta inmiddels op wacht, maar in deze toestand kan ik met geen mogelijkheid werken. Ik regel dus vast iemand die eventueel voor mij op pad kan, mocht het nodig zijn. Uiteraard vertel ik Debbie niets, ik wil niet dat ze onnodig nerveus wordt. En dan gaat mijn telefoon, het is Debbie… Met mijn hartslag op 200 en het zweet dat me aan alle kanten uitbreekt (waar ik door de hoge koorts sowieso al last van had…) neem ik de telefoon op… Op mijn allerbest probeer ik rustig te luisteren maar ik versta in eerste instantie alleen het woordje “begonnen”… Ik krijg het nog wat warmer en vraag “wat zeg je?” Debbie zegt, nee nee, het is nog niet begonnen hoor! Ik wil alleen even laten weten dat ik net bij de vk geweest ben en alles goed is…
pfiewwww, Gelukkig maar. Ik zeg verder niets over dat ik ziek ben en ben alleen maar heel erg blij dat alles rustig is.
Pas wanneer ze 41 weken is krijg ik op maandag ochtend rond half zes een belletje van Dennis. Het is begonnen sinds half twee in de nacht. Het is nog niet zo dat ze al heel heftig in de weeën zit, maar ja, het is maandagochtend, dus we moeten wel even afstemmen wat het beste is, qua spits… Ik stel voor dat ik zo ga rijden, als ik de spits af wil wachten zijn we ook zo een paar uur verder… 6 uur vertrek ik van huis, vanaf halverwege Doetinchem kom ik, tot bijna aan hun woning, in de file te staan. Toen ik eindelijk bij ze aankwam was ik 3 uur verder… Gelukkig gewoon ruim op tijd. Debbie zit in bad en kletst nog volop tussen de weeën door. Ze had eigenlijk een afspraak bij de verloskundige deze ochtend, wanneer ze aan de telefoon zitten wordt er gevraagd of Debbie nog wel kan komen, of dat dit echt niet meer gaat. Ze geven aan dat dit niet meer lukt, en dat snap ik helemaal. Er wordt afgesproken dat ze rond 13 uur opnieuw contact hebben. Debbie heeft ongeveer om de 10 minuten een wee. Op een gegeven moment komt er een moment dat Debbie moet spugen en dan ineens zie ik haar veranderen, ze komt in haar eigen bubbel en de weeën komen steeds frequenter en ze worden ook heftiger. Wanneer ze uit bad wil en even op bed wil, doet Dennis even een afdekzijl over het bad om de warmte een beetje binnen te houden. We zitten in de slaapkamer wanneer we ineens een enorm kabaal horen uit de kamer… Wanneer we gaan kijken zien we een grote plas water, een verzopen kat en horen we heel zachtjes “sssssssssssssssss”…. Whoopps! We kijken en zien twee kleine gaatjes in het bad. Ik leg mijn camera aan de kant en hou ze dicht. Wat een komische situatie is dit, we moeten er toch ook wel om lachen. We ruimen het water op, de kat wordt afgedroogd en we laten het bad maar even voor wat het is. Wanneer Debbie toch nog graag het bad in wil, plakt Dennis de bovenste gaatjes met Duck tape dicht. Debbie werkt keihard, wanneer ze weer in bed gaat liggen en het 13 uur is bellen ze weer met de verloskundige. Zelf denk ik dat ze al echt goed op weg is, de verloskundige geeft aan er met ongeveer drie kwartier te zijn. Debbie vindt het steeds zwaarder worden en weet niet of ze het nog lang vol kan houden zo. Wanneer de verloskundige controleert, heeft ze 6 cm ontsluiting. Kijk, het schiet dus inderdaad mooi op. De vliezen zijn nog intact, en nadat de opties zijn besproken kiezen ze ervoor dat ze de vliezen gaan breken. Meteen na het breken heeft Debbie meteen al 7 a 8 cm ontsluiting, maar helaas zit er ook meconium in het vruchtwater. Dat betekent dat we de spullen moeten gaan pakken en naar het ziekenhuis moeten. We komen in een mooie ruime kamer en wanneer we er zijn heeft Debbie ook al kort daarna volledige ontsluiting.
Het persen gaat goed en daar ineens is dan hun prachtige dochter, Mevi <3 Wauw, wat een klein frummeltje! Haar navelstreng ziet er supergaaf uit, ze heeft vast veel koprolletjes gemaakt in de buik. Mevi blijkt overigens inderdaad echt klein te zijn, ze weegt maar 2260 gram. Bij 41 weken is dat echt klein! Maar het gaat hartstikke goed met haar! Wat een prachtig meisje. Helaas komt de placenta niet vanzelf en rond kwart voor zes moet Debbie naar de OK. Het duurt best lang voordat ze terug is, dit kwam omdat ze eerst nog even moest wachten en daarna bleek dat de placenta echt heel vast zat en ze best veel moeite hadden om ‘m los te krijgen. Wanneer we op de kamer de placenta nog te zien krijgen is er niet veel van over, maar dat ‘ie klein geweest moet zijn is wel duidelijk. Ik maak nog wat foto’s van ze samen en daarna vertrek ik naar huis. Anderhalf uur later ben ik thuis. Een paar weken later ga ik nog weer terug voor een kraamreportage, ik blijf het leuk vinden om kindjes dan weer even terug te zien <3
