Het is 4 juni wanneer ik door een ongelukkige val een zeer pijnlijke en dikke enkel oploop. Uit een ct-scan in het ziekenhuis blijkt dat ik een avulsiebreuk heb. Mijn stress is vanaf het eerste moment hoog, want ik ga binnenkort op wacht voor twee geboortes. En eigenlijk is dat ook meteen het ergste aan de hele situatie. Ik breng mijn dagen in rust door, doe en kan bijna niets. Vanaf de 15e ga ik op wacht voor Manon en Casper. De eerste twee geboortes mocht ik ook al vastleggen en natuurlijk wil ik de geboorte van deze kleine ook heel erg graag zelf doen. Ik hoop met heel mijn hart dat ze wacht tot ongeveer de uitgerekende datum, met de hoop dat ik dan weer een beetje normaal ter been ben… Maar dan, op 13 juni om 20.38 uur krijg ik een whatsapp.. ‘Hee Rayke, hoe zit het als het vannacht begint.. Ik zit bij een etentje van mijn moeder. Maar er is iets gaande.. heel onhandig nu. Ik hoop heel hard dat het voorweeën zijn. Gezicht in de plooi hier met mama en leonie’ (Leonie is haar zus en mijn vriendin 😉 ) Met een smoes slaat ze het toetje over en gaat naar huis. We overleggen wat we doen; wil ze mij erbij, maar wel mank of liever een collega van mij die volledige bewegingsvrijheid heeft. Haar voorkeur gaat uit naar optie één, en eigenlijk ben ik daar wel blij mee, want ik wil ‘m echt heel graag zelf doen. Ik zeg op dat moment nog dat ze er ‘rustig’ over na mag denken, niet wetende hoe de rest van de avond gaat verlopen…. 😉
Het is iets over negen wanneer ze thuis is en even beetje haar ding gaat doen om te kijken of het echt doorzet of dat ze lekker kan gaan slapen zodadelijk. Ik geef aan dat ze maar moet laten weten hoe het straks is, en als ze in slaap valt dat het dan natuurlijk niet erg is dat ze niets laat horen. Mijn adrenaline level zit wel vrij hoog en ik begin met oefenen qua lopen en staan. Gek hoe je dan ineens meer kunt. Durft is het vooral denk ik.. Wanneer ze rond 21.45 uur aangeeft dat de verloskundige even komt om te checken, weet ik eigenlijk al dat het wel echt begonnen is. En dat denkt ze zelf ook. Ik wacht rustig/(on)geduldig af. Om half elf wordt ik gebeld. Ik mag komen want Manon heeft al 6cm ontsluiting. Boyke en ik springen in de auto en hij zet mij af. Ik kom met twee krukken en gestuntel binnen. Één van de krukken dump ik meteen beneden ergens. Manon is ook nog beneden en vangt de weeën hartstikke goed op. Niet lang na mijn aankomst breken ook ineens haar vliezen en we zorgen er daarna voor dat we ons naar boven verplaatsen. Manon wil graag op de baarkruk bevallen. Boven verban ik mijn tweede kruk ook naar de hoek, want dat is niet te doen. Het gaat snel en ze zit vlot op 9cm. Ze veranderd nog een keer van houding, gaat ook nog even op bed. Intussen horen we af en toe getrippel op de gang. Willem, hun tweede zoon, is wakker en gaat naar de wc. Niet één keer, maar een paar keer over horen we hem heen en weer lopen. De kraamverzorgster gaat even bij hem kijken. Ik denk dat hij wel aanvoelt wat er gaande is, maar hij blijft netjes pendelen tussen zijn slaapkamer en de badkamer. Het heeft toch we echt wat magisch he? Wanneer het laatste randje weg is gaat Manon weer op de baarkruk, waar om 0.22 uur een prachtige zoon geboren wordt. Een zoon, hun derde! Ze wisten nog niet wat het geslacht van de kleine was, dus altijd een leuk moment om bij deze ontdekking aanwezig te mogen zijn <3
Wanneer Manon weer op bed ligt, de placenta geboren is en de navelstreng is doorgeknipt, haalt Casper Willem op. Hij is immers al even wakker en het kan haast niet anders dan dat hij al wel gehoord heeft dat zijn broertje geboren is. Wat een mega mooi moment! Kun je het je voorstellen, dat je midden in de nacht de slaapkamer van je ouders binnen komt en daar ineens jouw broertje is? Zo gaaf! Nadat hij kennis gemaakt heeft proberen ze hem weer in bed te leggen. Wanneer de verloskundigen en kraamverzorgster nog even met Manon bezig zijn en Joes (al wisten we op dat moment de naam nog niet!) bij Casper ligt hoor ik Willem nog weer een keer heen en weer trippelen en besluit ik dat ik even bij hem ga zitten. We kletsen wat, ik lees een boekje voor en dan komt er ineens nog een slaperig, maar nieuwsgierig koppie om het hoekje kijken. Het is Morris. Ook hij is wakker geworden van het toch wel beetje rumoer in huis. We gaan even naar zijn slaapkamer waar hij een album heeft liggen van opa Snor. Hij laat het mij trots zien. Opa snor is de vader van Manon, die helaas kort na de geboorte van Morris overleden is. We kletsen samen wat op zijn kamer, uiteraard zeg ik verder niets over de geboorte van zijn broertje, maar ik denk dat hij zelf ook wel begrijpt dat ik niet zomaar in de nacht met mijn camera in hun huis rond loop 😉
Als Casper op de kamer komt ga ik eerst weer terug naar Manon en de kleine, zodat ik de binnenkomst van Morris ook vast kan leggen. Wat zijn ze trots de jongens! Joes wordt nog nagekeken en aangekleed en Morris en Willem mogen daar heerlijk bij aanwezig zijn. Ze mogen zelfs een beetje helpen. Dit is toch gewoon goud waard? Wat een prachtige nacht. Wanneer het tijd is voor mij om te gaan bel ik Boyke op, zodat hij mij weer op kan halen. De andere dag hoor ik dat Joes, Joes is gaan heten en hoor ik hoe verrast iedereen geweest is. Niemand had die kleine nu al verwacht, dus dat was super leuk! Ik ben meer dan heel erg blij dat ik de geboorte zelf vast heb kunnen leggen, zo fijn!



















































