Op een zondag in November..
“Je hebt papa’s trots voor Morris precies vast weten te leggen en dat we je belden om waarschijnlijk de moeilijkste foto’s ooit te maken en je meteen kwam, kunnen we je niet genoeg voor bedanken”
Met een kerstpakket en een kaartje waar onder meer bovenstaande in stond, werd ik vandaag verrast. Ik nam het met tranen in ontvangst, want ook bij mij voelt dit verdriet nog vers.
Jullie herinneren je vast wel het geboorte verhaal van Morris. Het zusje van mijn vriendin die beviel van een prachtig ventje en waarbij ik een paar zakdoekjes versleten heb met tranen. Tranen van geluk, dankbaarheid en trots. Dat ik 6 weken later weer in het ziekenhuis was en dezelfde mensen fotografeerde, wederom met tranen, alleen dit keer tranen van verdriet, ongeloof, verbijstering, had ik me toen niet kunnen bedenken. De lieve en bovenal trotse opa van Morris kreeg anderhalve week daarvoor, als donderslag bij heldere hemel, het alles vernietigende nieuws dat hij ongeneeslijk ziek was.. Dat het zo snel zou gaan en ze anderhalve week later al bezig waren met het afscheid nemen, had niemand kunnen bedenken. Die zondag middag kreeg ik een telefoontje van mijn vriendin Leonie. Ze gaf aan dat haar vader nog heel graag foto’s wilde van hem met zijn gezin. En dus zorgde ik dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis kon zijn. Wat voelde dit bizar. Ondanks dat hij zo ziek was, stak hij moeite in het op de foto gaan. Ik voelde aan alles hoe belangrijk dit voor hem was. Maar ik voelde ook hoeveel energie het hem kostte, en dus verliet ik binnen 5 minuten de kamer. Aangedaan. Nadat ik wat laatste woorden tegen hem heb gezegd. Ik weet niet eens meer wat ik zei, volgens mij iets van dat ik niet wist wat ik moest zeggen. Want wat zeg je?
Hij overleed 3 dagen later. Nog geen 2 weken na het nieuws dat hij ziek was.
Nog steeds vullen mijn ogen zich met tranen als ik aan ze denk. Als ik aan Morris denk, als ik aan zijn trotse opa denk die zo ontzettend uit keek naar de geboorte van zijn kleinzoon, uitkeek naar alle mooie dingen die hij wilde gaan doen, die uitkeek naar het eerste fietstochtje in de komende lente.
Maar het heeft me ook doen beseffen hoe belangrijk foto’s zijn. Ook, en misschien zelfs wel juist, de laatste foto’s samen. Ondanks dat hij zichtbaar heel erg ziek is op deze foto’s, ze zijn zo waardevol. Maar ook de foto’s die ik maakte toen Morris geboren werd en hij, zo trots als een pauw, op bezoek kwam. Die kamer was gevuld met zo ontzettend veel liefde en trots, echt, ik maak het zelden zo mee. En ik hoop dat deze lieve familie daar altijd aan vast blijft houden, die sterke band die ze samen hebben, iets wat hun trotse (schoon)vader/opa ze heeft meegegeven, samen met zijn sterke vrouw. Hun band is uniek. En daar maken ook opa en oma en oom en tante deel van uit. Zij weten dat ik hen bedoel.
Het was de kortste, maar meest heftige reportage die ik maakte, die zondag in November..
Het geboorte verhaal kun je hier vinden: Morris – Geboortefotografie Winterswijk
