Vanavond het verhaal van Patricia en Jan-Willem online. Dit keer iets meer tekst, omdat de reportage grotendeels privé blijft. Maar ik mag drie mooie foto’s met jullie delen! Vlak nadat ik mijn vakantietijd gepland had, kreeg ik een mail van Patricia, ze was uitgerekend rond de dag dat ik had aangegeven dat dit mijn uiterste uitgerekende datum was welke ik aan kon nemen. Oké, ze zat er eigenlijk 2 dagen overheen en vroeg om informatie. Ik wist meteen dat ik deze opdracht gewoon aan zou nemen, als ze zouden besluiten om een geboortefotograaf in te huren. Ze zijn geen totaal onbekenden van me, al weet ik niet of dat mee speelde haha.
Ik ging niet veel later op gesprek en een paar dagen erna belde Patricia mij op dat ze mij graag bij de bevalling willen hebben.
Wanneer Patricia hoogzwanger is kom ik nog een keer wat foto’s maken van haar zwangerschap en daarna houden we af en toe contact via de app.
Het is 13 augustus, 23.00u.. Ik zit in Nijmegen bij de bevalling van Jasmina wanneer ik een appje krijg van Jan-Willem: “De vliezen zijn gebroken en Patricia begint weeën te krijgen, ik hou je op de hoogte” ….. Mijn hart slaat een keer of tien over en het voelt of de grond even onder mij vandaan zakt. Daar waar ik normaal gesproken reageer met iets in de trant van “oh jaaa, fijn en spannend, hou me op de hoogte, tot snel” kan ik nu alleen maar zeggen “ o noooo. Ik zit in Nijmegen bij een bevalling”. Jan-Willem appt al snel terug dat ik rustig aan moet doen en dat het gaat zoals het gaat.
Ik herpak me snel weer en heb de focus weer bij de bevalling van Jasmina. Uiteraard vertel ik hen niets. Ondertussen houdt Jan-Willem mij op de hoogte via de app.
Wanneer om ongeveer 3.00u Xaja geboren wordt en de verpleegkundige na een half uur vraagt “dus dit was je 22e bevalling?” vertel ik ze dat het mijn 21e was, maar dat nummer 22 wel onderweg is.
Zoals ik dit afspreek met ouders tijdens de kennismaking, blijf ik bij de bevalling totdat deze afgerond is. Ik wacht dus nog even op het bezoek van opa, oma en ooms, en rond 5.30u vertrek ik richting Winterswijk. De verloskundige is dan al bij Patricia en Jan-Willem, ze zit op 5/6cm en heeft al een tijd persdrang. De adrenaline giert door mijn lijf en dat is fijn, want ik moet een stuk rijden om in Winterswijk te komen. Het doodstil op de weg en ik aanschouw een prachtige zonsopkomst. Wauw!
Rond 6.45u kom ik in Winterswijk aan. Patricia zit nog in bad, want ze wil graag in bad bevallen. De hartslag van de kleine lijkt alleen wat snel te zijn en er wordt besloten om even terug op bed te gaan. Ik kan alleen maar denken “ yes yes yes, ik ben op tijd!”
De verloskundige zoekt op bed opnieuw naar de hartslag, maar het duurt even voordat ze ‘m kan vinden. In een split second krijg ik koude rillingen over mijn rug, maar zodra we het hartje horen voel ik mijn eigen hart ook even een sprongetje maken. Patricia blijft persdrang houden, maar mag hier niet aan toegeven, ze zit nog maar op 6/7cm. Omdat de hartslag van de kleine ook wat aan de snelle kant is, wordt er besloten om naar het zkh te gaan. De kraamzorg was nog maar net gearriveerd. De tas wordt ingepakt, want een vluchtkoffer had ze niet klaar gemaakt, haar wens om thuis in bad te bevallen was erg groot.
De kraamzorg blijft achter en gaat zelfs de hond nog even uitlaten. Toppertje toch?! Ik rij mee naar het ziekenhuis.
Wanneer we in het ziekenhuis op de kamer zijn wordt Patricia wat emotioneel, de persdrang, het niet mogen toegeven hieraan, de ‘verhuizing’ naar het ziekenhuis, het lijkt haar even wat te veel te worden. Ik voel ook mijn tranen branden, want ik voel zo met haar mee. Ik draai mijn hoofd even weg en probeer me te focussen op mijn camera. Nu ben ik al best een emotioneel persoon, maar met een pittige bevalling vers achter de rug, een nacht zonder slaap en een lange reistijd, merk ik dat het me meer moeite kost om me te herpakken, maar het lukt.
Patricia wordt aangesloten aan de CTG en de verloskundige uit het ziekenhuis kijkt hoe het er nu voor staat. 9cm! De hartslag van de kleine is weer normaal en Patricia mag op haar zij gaan liggen. Ik denk dat veel moeders het gevoel van persdrang, maar nog niet mogen persen wel kennen. Als je dit al zo ongeveer de hele bevalling hebt, kun je je voorstellen dat dit ontzettend frustrerend moet zijn. Patricia geeft hardop aan dat ze normaal niet ‘zo’n piepert’ is en vraagt Jan-Willem om bevestiging. Oké, ik voel ze weer opkomen die tranen, het liefst geef ik haar een dikke knuffel en zeg ik dat ze ook nu helemaal geen piepert is. Gelukkig hoef ik niets te zeggen en zegt bijna de hele kamer in koor hetzelfde.
Eindelijk is het dan zo ver, ze mag persen! Maar dit is raar, na zolang je persdrang tegenhouden nu ineens mee geven, dat is schakelen. Ze pakt het snel op en iets over 9.00u wordt haar harde werken dan beloond met een prachtige……….. DOCHTER! Wauw! Wat ben ik blij voor ze! Wat heeft ze hard gewerkt en wat heeft ze het goed gedaan! Jan-Willem heeft continue aan haar zijde gezeten, ik zeg: topteam!
De borstvoeding loopt meteen goed, heel erg fijn!
Diede en Patricia mogen dezelfde middag al naar huis en als kraamzorg krijgen ze iemand die heel dichtbij mij staat, namelijk mijn moeder!
Rond 12 uur ben ik thuis, hoe bizar waren de afgelopen 16 uur? Ik had me niet kunnen bedenken dat ik in die uren 2 geboortes bij zou mogen wonen. Maar oh wat ben ik blij dat ik bij beide aanwezig kon zijn!
Het leven van een geboortefotograaf. Man man man, adrenaline kick ten top!