De geboorte van Jan, een klein mannetje dat een speciaal plekje in mijn hart gekregen heeft. In het laatste weekend van Februari krijg ik een mail van Yvette en Jeroen. Zij zullen maandag ouders worden, van een jochie dat veel te vroeg geboren zal gaan worden. Ze vragen of ik foto’s wil komen maken en dat doe ik natuurlijk met heel veel liefde. Dus ik mail ze terug. We spreken af dat we op de dag van de inleiding contact houden en ze mij bellen of appen wanneer zij willen dat ik kom. Rond 13.30u heb ik vakgroep overleg met mijn collega geboortefotografen. We zijn aan het opstarten wanneer ik een WhatsApp ontvang van Jeroen. Het lijkt erop dat de vliezen gebroken zijn en de verwachting is dat het wel ineens snel kan gaan. Ik verlaat de vergadering en ga naar het ziekenhuis. Hopelijk ben ik nog op tijd, zodat ik ook de geboorte vast kan leggen. Wanneer ik binnenkom heeft Yvette best pittige weeën. Eigenlijk verwacht ik dat het niet al te lang zal duren, maar ik vergis me, eigenlijk vergissen we ons allemaal volgens mij. De weeën zakken ook best wel weer af op den duur. Het is een surrealistische situatie. Bevallen met dit termijn.
De verpleegkundigen en verloskundigen zijn zo lief en rustig en leggen alles zo goed als kan uit. En die sterke lieve ouders? Wauw. Echt, ik zie en voel zo veel. Ik ontmoet ze voor het eerst, maar voor mijn gevoel ben ik meteen met ze verbonden. Naast verdriet en onmacht voel en zie ik ook zo veel liefde, geborgenheid en kracht bij ze. Ze doen dit samen. Yvette krijgt nog een keer extra tabletten ingebracht om de weeën weer op gang te laten komen, maar het lijkt niet echt te werken. Rond zeven uur wordt er voor de zekerheid nog een echo gemaakt. Hierop is te zien dat de kleine in de baarmoederhals zit. Er wordt voorgesteld om toch op een stoel te gaan zitten. Het is een po-stoel, maar ik noem het in deze situatie liever een bevalstoel, met een zacht bedje eronder zodat de kleine zacht terecht komt als het geboren wordt. En dan rond half acht gaat het ineens heel snel en reageert Yvette haar lichaam in alle hevigheid. Er gebeurt zo veel tegelijk, Yvette valt zelfs even weg. Gelukkig komen er snel meer hulptroepen in de kamer. Het is even heel hectisch. En zo ineens is dus de kleine man geboren. Hij wordt in een handdoek even op een tafeltje neergelegd, zodat iedereen kan helpen om Yvette terug op bed te krijgen. Wanneer ze weer op bed ligt wordt de kleine man op een schone doek gelegd. Ik ben zo onder de indruk. Een kindje nog met een ieniemienie navelstreng verbonden aan de kleine placenta. Het is alles tegelijk. Verdrietig, oneerlijk, onrealistisch, mooi, krachtig en bijzonder. Intussen moet ook Jeroen even rustig gaan zitten en bij komen, omdat hij bijna flauwvalt. Het is ook zo veel wat er net allemaal gebeurd is. Wanneer ze beiden weer een klein beetje bijgekomen zijn, wordt de kleine man bij ze gebracht. Jan. Lieve mooie Jan. Hij past in een handpalm, zo klein. Maar alles zit erop en eraan. Jeroen mag de navelstreng doorknippen, daar wordt ook gewoon echt even een moment van gemaakt. En dat vind ik mooi. Nogmaals, de liefde en toewijding die ik ook van de verpleegkundigen en verloskundigen voel is hartverwarmend. Ze zijn zo lief.
Ik probeer zo veel mogelijk vast te leggen van Jan en zijn trotse ouders, details, de emoties, de verbondenheid. Ik ben dankbaar dat ik dit voor ze kan en mag doen. Wanneer Jan bij Yvette huid op huid gelegd wordt laten we ze even alleen.
Als we weer terug naar de kamer gaan na een goed half uur worden er nog met zorg afdrukjes gemaakt van zijn voetjes en handjes. Ook gaat hij op de weegschaal en wordt hij gemeten. 40 gram en 12 cm. Niet te bevatten.
Hierna is het tijd om hem in het water te leggen. De watermethode noemen we dat. Hierdoor krijgt en/of behoudt een kindje vaak een wat licht rozige kleur. Ik vind het een hele mooie methode. Er wordt nog beschuit met muisjes gebracht. Ook dat vind ik dan weer zo mooi. Want naast verlies was er ook een geboorte natuurlijk en is er wel een nieuw mensje geboren dat veel harten gestolen heeft. Hierna is het voor mij tijd om weer naar huis te gaan. De ouders blijven nog een nachtje in het ziekenhuis met Jan en daarna gaan ze samen naar huis, waar ook nog twee grote broers op ze zitten te wachten. Jan wordt aan het eind van de week gecremeerd en krijgt een mooi en liefdevol afscheid. Gebeurtenissen als deze zetten me altijd weer even met beide benen op de grond, ze doen me beseffen hoe fragiel het leven is, hoe mooi en hoe vreselijk zwaar soms. Dat verdriet en trots heel goed samengaan, dat loslaten en verbinden ineens heel dicht bij elkaar staan.
Yvette en Jeroen hebben aangegeven het fijn te vinden als ik over Jan vertel en hem laat zien. Omdat ik me er natuurlijk van bewust ben dat het voor anderen wellicht te heftig is of te veel triggers geeft heb ik besloten de blog te delen met een wachtwoord erop, zodat je ‘m alleen ziet wanneer je het zelf ook wilt.
