De geboorte van Fieke. Met pittige periodes tijdens de zwangerschap, een fijne bevalling en een heel pittige tijd daarna.
Yes! Zwanger! We verwachten ons derde kindje, wat bijzonder en speciaal! De eerste paar weken zijn spannend, dat vind ik altijd, maar na de miskraam tussen onze twee oudste kinderen, is die spanning er toch nog net iets meer. Gelukkig krijg ik al vroege echo’s en laten deze iedere keer zien dat alles er goed uit ziet. Wanneer onze lieve oma komt te overlijden, hoop ik dat ze het goed heeft mee gekregen dat er een derde kindje op komst is. Dat ze dit kindje nooit zal ontmoeten doet mij heel veel verdriet.
De 20 weken echo kom in zicht… Toen ik zwanger was van onze eerste was deze echo er nog niet standaard voor iedere zwangere, bij onze tweede wel. Toen al twijfelde ik heel erg of ik dit wel zou willen. Ik vond het echt ‘een dingetje’ … Dat was nu niet anders, maar toch besloten we de echo te laten maken. Vol spanning zit ik in de wachtkamer te wachten tot we eindelijk naar binnen mogen. Alles wordt bekeken en nagemeten en ziet er prima uit. Totdat ze in het hoofdje blijft hangen. Ze meet, en meet nog een keer, en nog een keer… Het blijft stil. Ik voel dat er iets is en vraag of het niet goed is. Het zijn de vochtkamers die te groot lijken te zijn. We worden doorgestuurd naar Nijmegen, met de mededeling om vooral niet te gaan googelen. Snap ik, daar lees je alleen de horrorverhalen, maar toch… De andere dag kan ik contact opnemen, want we zitten nu al aan begin van de avond.
De andere dag bel ik om 9u en krijg ik te horen dat we om 14u verwacht worden in Nijmegen. Jeetje, dat is snel, ik bel Boyke op zodat hij vast vrij kan vragen bij zijn werk en breng onze jongste zoon naar mijn zus.
Het wachten in de wachtkamer lijkt een eeuwigheid te duren, ik ben kotsmisselijk, en dat komt niet door de zwangerschap. Wanneer we dan eindelijk de echokamer in komen wordt er meteen gekeken. Gelukkig! De metingen zijn dit keer prima en we hoeven ons absoluut geen zorgen te maken. Wel heb ik veel vruchtwater, maar dat is niet erg. We lopen de kamer uit en ik begin te huilen, alle spanning van die laatste 24 uur komt eruit. Dat hebben we gehad, what else can go wrong?
Nou dat ‘else’ komt nog geen twee maand later, wanneer mijn lieve opa begin januari 2009 geheel onverwachts komt te overlijden. Gelukkig voor hem dat het zo snel ging, maar voor ons is het niet te bevatten. Van mega kwieke man, die helemaal bij de tijd is, naar dood. Dat is de tweede waarvan ik afscheid moest nemen tijdens deze zwangerschap. De harde buiken komen af en aan, maar het is puur de stress en het verdriet. Ze gaan weer weg en we lopen weer door… Bij de oudste twee ging ik ruim een week overtijd, en hoewel ik weet dat het helemaal niets zegt, ik ging er toch vanuit dat ik ook dit keer weer overtijd zou gaan lopen.
Het grappige is, ik ben op bijna dezelfde datum uitgerekend als bij onze tweede, namelijk 14 april, bij de tweede was het 15 april 😉 (en inmiddels kan ik zeggen dat bij de oudste 17 mei was uitgeteld, en bij de jongste 18 mei .
Ik hoop natuurlijk dat ik dit keer niet weer zo veel overtijd loop, zodat er in ieder geval een aantal dagen tussen beide verjaardagen in zal komen te zitten, maar goed, dat heb ik niet zelf in de hand. Net als de jongens daalt ook dit kleine wondertje niet in, tenminste bij 37 weken is ze nog steeds niet ingedaald. Ik mag officieel thuis bevallen vanaf nu en tegen beter weten in zeg ik ook dat ik dat heel erg graag wil. Dat wil ik ook echt hoor, maar ik ken natuurlijk inmiddels mezelf en hoe ik ben tijdens een bevalling, dus of het een heel realistische gedachte is, dat weet ik niet. Maar ik wil er voor gaan, in ieder geval de periode voordat de bevalling begint 😉
Wanneer ik 37 weken en 3 dagen zwanger ben ga ik gezellig met vriendinnen wat drinken in een cafétje in het dorp. Gezellig, dat doen we vaker. Het is ongeveer 22u wanneer we naar huis gaan en ik nog even naar de wc ga voor vertrek. Wanneer ik daarna bij de kassa sta lijkt het net of ik een beetje in mijn broek plas. Oh god! Dit kan niet waar zijn! Iets beschaamd en met een beetje meer tempo neem ik, zonder er iets over te zeggen, afscheid van mijn vriendinnen en vertrek naar huis……
Eenmaal thuis vlieg ik het toilet in, en eenmaal in de kamer voel ik weer hetzelfde als bij de kassa in het café. Oké Boyke, als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat mijn vliezen zijn gebroken. We lachen beide een beetje schaapachtig, maar ik word toch onrustig. Onze kleine is nog niet ingedaald, en bij gebroken vliezen is het belangrijk om dan meteen te gaan liggen… Maar ja, zijn het wel mijn vliezen? Ik ga toch maar liggen en we bellen de verloskundige. Zij komt, maar geeft aan dat ze niet denkt dat het de vliezen zijn. Oké, waar is dat gat waar ik in mag verdwijnen?! Nu graag! Gat!Een wattenstaafje zal dit vermoeden moeten bevestigen, maar wanneer het paars wordt, dan is het wel vruchtwater.
Paars!
Wow! Hoe kan dit? Ik ben nog maar net 37 weken en hier had ik totaal geen rekening mee gehouden. Waarschijnlijk zit er een scheurtje in mijn vliezen, want ik verlies nog niet dermate veel dat je kunt spreken van gebroken vliezen. Ik moet liggen en we spreken af dat de verloskundige morgenochtend terugkomt, tenzij de bevalling echt gaat beginnen natuurlijk.
De nacht is toch wel wat onrustig, niet omdat ik weeën heb, maar het idee dat ons kindje nu al gaat komen vind ik gewoon heel erg gek. Ik val toch in slaap, maar rond een uur of 6 schrik ik wakker en voor ik er erg in heb sta ik naast het bed waar een grote plens vruchtwater op de grond terecht komt (vloerbedekking, heerlijk!) Instinctief zou mijn lichaam het vast aangevoeld hebben haha, Boyke schrikt en vraagt wat ik in vredesnaam doe… “Nou lieverd, mijn vliezen zijn gebroken en jij mag het opruimen, want ik moet blijven liggen, want de kleine is nog niet ingedaald” 😉 Ik ren door naar de wc, maar ben niet optijd voor de tweede lading. Damn wat is het veel, ik word er misselijk van haha.
Ik ga terug in bed liggen en wacht met smart op de eerste wee. Bij de oudste kwamen die ook vrijwel meteen nadat de vliezen gebroken waren, dus dat zal nu ook wel gebeuren. Maar wanneer de verloskundige rond 9u komt lig ik nog steeds rustig in bed. Zonder nog maar 1 wee gehad te hebben. De kleine is ingedaald, dus ik mag ik het bed uit. Wat apart is dit, 37 weken, gebroken vliezen maar geen weeën, ik werd er een beetje giechelig van.
Rond 18u beginnen dan eindelijk de weeën! Eindelijk denk ik, maar dat gevoel van euforie verdwijnt al snel. Als ik ga bevallen gaat er ineens een knop om in mijn hoofd lijkt wel. Al na 2 uur geef ik aan dat ik naar het ziekenhuis wil en dat ik een ruggenprik wil. Zogezegd, zo gedaan. Wanneer ik in het ziekenhuis ben geeft de gynaecoloog aan dat ze denkt dat het niet heel veel zin heeft om nog een ruggenprik te zetten, maar dat als ik het wil het nog wel kan. Ik wil het. Nu! Dat ‘NU’ gaat natuurlijk niet zo snel, wanneer het er eindelijk in zit rond 21.30u? kan die drie kwartier later al weer uit, ik heb persdrang en volledige ontsluiting.
Om 22.23u wordt ons prachtige kindje geboren. Een meisje! Wauw! We wisten het nog niet, maar stiekem hoopten we wel een beetje op een meisje. Wat ontzettend gaaf! Mijn moeder was er dit keer niet bij, het ging ook zo snel ineens, bij de eerste twee was ze er wel bij en dat vond ik ontzettend fijn. Omdat ik langer dan 24u gebroken vliezen heb gehad moet ik 24 uur blijven, dan zitten we weer aan het eind van de avond, dus worden het 2 nachten. Dikke prima, mij maakt het allemaal niks uit.
In het ziekenhuis spuugt Fieke veel, misselijk van de bevalling waarschijnlijk. Klinkt plausibel. Het ziet er naar uit, soms komt het zelfs uit haar neus. Verder gaat het goed, ze is heel wijs en alert voor een kindje dat met dit termijn geboren is. Wanneer we naar huis mogen kan het echte genieten beginnen! Denken we.
Helaas blijft Fieke heel veel spugen en valt ze heel veel af. Wanneer ze 5 dagen oud is, is ze 16% afgevallen. Tijdens de hielprik in de ochtend is ze nog erg alert, we spreken af dat we even aankijken tot aan het eind van de middag… Rond 12u maakt mijn moeder brood voor mij (zij was sinds dag 4 de kraamverzorgster) en wil ik voor die tijd Fieke nog even verschonen en voeden. Het is 3 uur na de hielprik, waar ze nog ontzettend alert en vinnig was, maar ik krijg haar niet wakker. Ik raak een beetje in paniek en roep mijn moeder die meteen de verloskundige belt, tijdens het gesprek begint Fieke ineens weer heel veel te spugen, maar blijft verder haast roerloos liggen. De verloskundige komt snel bij ons en belt met het ziekenhuis… We mogen komen en eenmaal daar zijn de artsen in eerste instantie nog best rustig, ze gaan bloedprikken en kijken of er nog drinken in haar maagje achterblijft. Wanneer ze hier 85cc uithalen, is er ineens wat meer chaos. De voeding komt blijkbaar niet verder, en dus moet er via röntgenfoto’s en contrastvloeistof gekeken worden tot waar de voeding komt. De arts legt alles rustig en duidelijk uit, hij vertelt dat in het gunstigste geval ze Fieke kunnen opereren. Ze is 5 dagen oud, er gaat zo ontzettend veel door je hoofd als je dit hoort. De bloeduitslagen komen inmiddels ook binnen en de arts verteld ons dat we niet later hadden moeten komen.
Vanaf dit moment stapten we in een achtbaan, ze werd naar Nijmegen gebracht en daar is ze op 1 april, midden in de nacht, geopereerd. Er bleek een membraan in de 12vingerige darm te zitten, waardoor de voeding niet verder kwam. De chirurg vertelde ons dat hij dit wel vaker zag, maar dat een arts in Winterswijk dit waarschijnlijk alleen uit de boeken kent. Ons meisje werd naar de IC gebracht waar ze aan alle toeters en bellen en aan de beademing ligt. Het is intens om te zien. Na anderhalve dag mocht ze naar de afdeling medium care. Hier wordt haar voeding stapje voor stapje via de sonde opgevoerd. Ze vertellen ons dat dit tijd nodig heeft, dat haar darmen nog geen voeding gewend zijn. We moeten rekenen op 6 tot 8 weken. We rijden iedere dag heen en terug, we kunnen wel terecht in het RMD huis, maar we hebben thuis ook nog 2 kinderen waarvan er een naar de basisschool gaat. Emotioneel is het verschrikkelijk. Dat gevoel dat je je op wilt splitsen, wat natuurlijk niet kan.
Maar… in plaats van 6-8 weken, mocht Fieke na 2 weken al naar huis! Het ging ineens zo snel! Vrijdag vertelde de arts nog dat het nog minimaal 10 dagen zou duren voordat ze de sonde eruit gingen havenen zondags kwamen we aan en lag ze daar zonder sonde. Zo goed herstelde ze en zo goed ging het met haar! Dinsdag mochten we naar huis. Wat waren we blij!
Hierna hadden we nog 1 hobbel te gaan, want toen we eenmaal thuis waren en dachten dat we alles wel gehad hadden, stond ineens de huisarts op de stoep. Hij zei ons dat het beter was even te gaan zitten. De uitslag van de hielprik had een afwijkende uitslag voor CF (taaislijmziekte). We moesten wederom naar Nijmegen, ditmaal voor een zweettest. Er werden twee zweettesten afgenomen, de reguliere en een nieuwe. De reguliere lukte niet, want ze produceerde te weinig zweet. De nieuwe gaf als uitslag aan dat ze geen CF had. Maar omdat deze nog in de testfase zat, moesten we wel terugkomen voor een nieuwe zweettest. Gelukkig bleek ze het niet te hebben.
Inmiddels is ze 8 jaar (toen ik deze blog schreef, nu is ze al 13, jemig wat gaat het snel!) en een gezonde lieve meid. Ieder jaar denken we weer even terug aan de eerste zware periode van haar leventje en zijn we dankbaar dat ze nog gewoon fijn bij ons is. Ieder jaar vieren we ook op 1 april haar leven nog een keer, de dag dat ze uit haar lijden verlost werd en haar leven werd gered. Een speciale dag, een dag om te vieren!