Geboortefotograaf Doetinchem

De geboorte van Ferline. In januari krijg ik een berichtje van Sharita. Ze geeft aan erg onder de indruk te zijn van mijn foto’s en wil graag een kennismakingsgesprek aanvragen. Ze woont in Didam, en omdat ze al begin februari uitgerekend is en ik bijna weer op wacht sta, plannen we zo snel mogelijk een datum.
Na een aantal heftige gebeurtenissen de afgelopen jaren, verwachtten zij nu hun eerste kindje. We bespreken alles wat belangrijk is rondom de geboorte en geboortefotografie, de klik is er, en ze boekt me als geboortefotograaf.
Mijn andere zwangere is 29 januari uitgeteld, maar bij haar eerste beviel ze met 37/3. En ook al weet ik dat dit helemaal niets zegt, ergens ging ik er toch een beetje van uit dat zij ruim voor Sharita zou gaan bevallen. Uiteindelijk sta ik voor beide op wacht en komen beide datum in zicht. Als ik de 29e al heel vroeg wakker word, lees ik dat Sharita’s vliezen zijn gebroken, of er zit een scheur in. Ik app haar terug, maar alles is verder nog rustig. Dit zijn de momenten dat ik het pas echt heel spannend vind worden, want wat als de andere dame nu ook begint… De avond breekt aan, en nog steeds is alles rustig. Ik ga uiteindelijk naar bed, maar dit zijn nachten waarin ik tig keer wakker schrik en mijn mobiel check. Maandag ochtend is alles nog rustig. Ze moet zich deze middag in het ziekenhuis melden voor een ctg en wanneer alles er goed uit ziet, mag ze weer naar huis. Dit is zo. Er wordt afgesproken dat ze de andere dag om 7.15u in het ziekenhuis moet zijn om ingeleid te worden. Al die tijd ben ik onrustig en blijf ik denken, als mijn andere zwangere maar niet begint nu. En de nacht is wederom onrustig voor mij, omdat ik vaak wakker schrik en mijn telefoon check.
Dinsdag, ik regel vast oppas en iemand die onze jongste zoon mee kan nemen naar de zwemles. Want vandaag moet ik vast en zeker aan het werk. De kinderen zijn dan ook ietwat verrast wanneer ik om 15u gewoon op het schoolplein sta. Omdat de baarmoedermond nog niet rijp genoeg is, hebben ze eerst gel aangebracht en pas rond 15u het infuus. Ik hou regelmatig contact via de app met Sharita. Ze geeft aan dat het toucheren erg moeizaam gaat omdat het haar heel vele pijn doet. Rond 18.30u verteld ze dat ze een ruggenprik heeft gekregen. Ik hoop voor haar dat het nu allemaal wat zal vlotten, maar de ontsluiting blijft traag gaan. Om 22u heeft ze 5cm ontsluiting, normaal gesproken reden voor mij om te vertrekken, maar Sharita geeft aan dat het erg langzaam gaat en dat ze in het ziekenhuis niet verwachten dat er voor 7 uur iets gebeurt. Ze geeft aan at ik beter even kan gaan slapen en dat we rond 5 uur opnieuw contact hebben. Natuurlijk slaap ik maar half, ik ben onrustig en twijfel of ik er goed aan doe om nog thuis te blijven. Om 4 uur krijg ik een appje dat ze 8 cm heeft, maar dat het nog steeds allemaal niet echt vlot. Ze geeft aan dat ik het best over ene uur kan gaan rijden. Ik draai en woel en besluit om halfvijf dat ik ga, ik maak me klaar en een kwartier later vertrek ik.
Wanneer ik in het ziekenhuis aankom word ik naar de verloskamer gebracht waar ik niet een vrouw zie die met het laatste stukje van de bevalling bezig is. Omdat het allemaal zo moeizaam bleef gaan en ze om 5 uur nog steeds op 8 cm zat, is er besloten om te stoppen met de weeenopwekkers en Sharita aan te melden voor een keizersnee. Jeetje, wat een domper! Zo hard werken en lang wachten en dan uiteindelijk een keizersnee. Ik krijg te horen dat ik mee mag de OK op. Ik mag in eerste instantie niet echt op de OK zelf aanwezig zijn, maar in het kamertje ernaast waar de kinderarts ook al klaar staat. Deze ruimte zit vast aan de ok, er zit een grote deur tussen, maar deze was open. Het voelde dus eigenlijk of ik gewoon aanwezig was op de OK. Wauw, wat spannend, mijn eerste keizersnee. Ik ben zo blij dat ik mee mag en dit voor de ouders vast mag leggen! En ook voor mij zelf is dit natuurlijk een prachtige ervaring. Wanneer de kleine meid geboren is wordt ze nagekeken door de kinderarts en daarna wordt ze bij haar moeder neergelegd. Al vrij snel mag ik ook de OK op en kan ik foto’s maken van dit bijzondere moment. Extra bijzonder, want Ferline drinkt al op de OK uit de borst! Wauw! Wanneer ze klaar zijn met hechten lopen papa, een verpleegkundige en ik alvast terug naar de verloskamers. We nemen Ferline mee in een couveuse, en op de kamer gaat ze huid op huid bij papa.
Sharita komt ook al snel op de kamer en Ferline wordt weer aangelegd. Dit gaat echt zo makkelijk, jeetje! Ze drinkt erg lang, wat goed! Ik wacht even tot ze klaar is met drinken en ze gewogen, gemeten en aangekleed wordt. Uiteindelijk vertrek ik rond half negen weer terug naar huis.
Wat een ervaring, ik ben er zelfs een beetje emotioneel van. Mijn eerste keizersnee, het voelt toch wel heel erg gaaf en speciaal!
En zo werd mijn eerste kindje van 2017 geboren in februari! Dat had ik echt niet verwacht! Inmiddels zijn ze fijn thuis.