Waar moet ik beginnen bij het schrijven van deze blog. Ik deelde op mijn sociale al vaak foto’s van deze reportage, maar met het schrijven van blogs liep (loop!) ik hopeloos achter. Maar lieve Djaé verdient gewoon een prachtige blog hier op mijn website.
Ik zat bij mijn ouders thuis toen ik van mijn moeder hoorde dat Sharon bevallen was van Djaé. Ze vertelde dat hij stilgeboren was. Dat raakte mij meteen en op dat moment schoot ik eigenlijk meteen in mijn ‘ik wil iets voor ze doen’ stand. Ik twijfelde of ik Sharon zou berichten, ik wilde mezelf niet opdringen natuurlijk, maar ik wilde wel dat ze wist dat als ze de behoefte had, ik graag iets voor ze wil betekenen op gebied van foto’s maken. Via haar insta story zie ik toevallig dat mijn buurvrouw bij ze kraamt. Dit doet mij besluiten om haar een berichtje te sturen waarin ik aangeef dat wanneer zij denkt dat Sharon en Lucas daar behoefte aan hebben, ik graag foto’s bij ze kom maken. Het duurt niet lang wanneer ik terug krijg dat ze graag de uitvaart vastgelegd zouden willen hebben en misschien eerst nog wat foto’s bij heb thuis. Djaé is bij hen thuis en dankzij de watermethode (waarbij een kindje in koud water ligt) ziet hij er nog hartstikke mooi uit. Hij wordt vlak voor de uitvaart as aangekleed en we besluiten dat ik dit ook vast kom leggen. Ik ken Sharon vanuit onze buurtschap waar we beiden opgegroeid zijn en waar zij op dat moment nog steeds woont. We zien elkaar eigenlijk alleen tijdens kottensfeest waar we natuurlijk altijd in een blije en nogal ouwehoer stemming zijn. Zodra ik de deur binnenstap en Sharon een knuffel geef, hij feliciteer én condoleer zegt ze meteen ‘ja dit is wel wat anders dan kottensfeest he? wat een kutzooi’. En ja. dat dekt meteen de lading. Dat is het ook. Ze neemt me mee naar Djaé en ik zie in het water een prachtig mannetje liggen. Gewoon helemaal af. Ze zijn nog even snel aan het ontbijten en daarna wordt Djaé uit het water gehaald. Natuurlijk voel ik het verdriet in de kamer, maar de trots en liefde overtreft het. Hij wordt met zo veel zorg, liefde en aandacht aangekleed, het is hartverwarmend om te zien. Ze nemen hun momentjes samen, knuffelen, geven kusjes en Sharon zingt voor hem. Voor mij is het surrealistisch. Ik zie een kindje dat zó af is, zó knap is, waarvan het lijkt alsof hij slaapt. Voor mijn gevoel zou ik hem wel wakker willen schudden. Maar hij is stil. Oorverdovend stil. Zonder dat we het erover gehad hebben besluit ik ook korte stukjes te filmen, wat uiteindelijk resulteert in een prachtig geheel. Ik zeg prachtig, maar eigenlijk is het natuurlijk afschuwelijk en oneerlijk.
Bij het crematorium wacht de familie al buiten, waarna we het kleine intieme zaaltje in gaan. Er wordt prachtig gesproken, er wordt gehuild, er worden rozen met lieve woorden neergelegd, er wordt bewonderd en met heel veel pijn afscheid genomen. Na de dienst worden er door de grote zussen nog ballonnen opgelaten waarna het gezelschap nog samen wat gaat drinken en ik mijn weg naar huis vervolg. Djaé heeft intens veel indruk op mij achtergelaten. De film (6min) staat op mijn Instagram account bij de reels. Je kunt de moeder van Djaé volgen via Instagram op lievedjae.
